Confessions...

Dylan liep wat onrustig heen en weer. Zou hij het vergeten zijn? Nee toch.. Nee, zo was hij niet. Misschien had hij het gewoon druk, of....of misschien wilde hij gewoon niet komen. Nee, nee dat kon het ook niet zijn. Anders had hij het wel gezegt. Wat zenuwachtig trapte Dylan steentjes naar voren. Voor de grotten. Daar hadden ze afgesproken. Hij had het zeker weten duidelijk gezegd. Dylan slikte. Waarom voelde zijn keel opeens zo droog aan. Waarom was hij zenuwachtig? Zenuwachtig was niet het goede woord. Maar wat dan wel? Hij voelde zich er gewoon zo kut bij. En verward. En... Dylan schoot omhoog toen hij voetstappen hoorde. Zou het Andrew al zijn? Maar het bleef weer stil. Dylan liet zich zakken op een grote steen, vlak voor de grot. Zijn eigen woorden spookte nog door zijn hoofd. ''Ik moet met je praten....over iets... face to face...'' Eigenlijk was het best vaag. Maar hij zou alles uitleggen. Zodra Andrew er was.

Andrew kwam aangehold. Hij stootte hier en daar zijn arm aan een tak, maar bleef doorhollen, totdat hij in de verte iemand op een steen zag zitten. Een glimlach brak open, hij had op hem gewacht. Dylan. Hun vriendschap was iets afgezwakt na die zet bij truth or dare. Het was awkward geweest, de volgende dag, En deden alsof het nooit was gebeurd. Maar stiekem had het al die tijd tot nu door zijn hoofd gespookt. Hij was benieuwd waarvoor hij wilde afspreken... Eenmaal aangekomen bij Dylan liet hij zichzelf hijgend op de steen zakken, naast hem. "Yo.." Andrew klonk ietwat gespannen. Zenuwachtig, daar leek het wel op. En toen Dylan zei dat hij over iets wilde praten, dacht hij dat hij door de grond zakte. Het bleef even stil aan Andrew zijn kant en de jongen knikte kort. "Over wat dan?" Vroeg hij direct en keek Dylan voor een moment vragend aan.

''Over wat dan?'' Andrew was inmiddels naast hem komen zitten. Iets wat het allemaal nóg een stukje ongemakkelijker maakte. ''Over....'' Hij kreeg het gewoon haast niet z'n eigen strot uit. ''Ik wilde het hebben over... dat... eh...'' Dylan wreef over de achterkant van zijn nek. Hij ontweek Andrews blik uit alle mach. ''Nou... dat spel... wat er gebeurde enzo..'' Stilte. Wat zenuwachtig begon Dylan te lachen. ''Focked up shit.... die hele avond was.... raar... en volgens mij was ik dronken..'' Hij keek naar zijn handen waarvan hij de vinger toppen tegen elkaar aan had gedrukt. ''Wat ik wilde zeggen was....'' Hij nam een hap lucht. ''Sorry...'' Hij had niet alleen zichzelf voor gek gezet, maar ook Andrew. ''Ik bedoel.. dat ik zei dat je homo was enzo... het floepte er gewoon uit.. en dat zoenen... ik weet niet eens waarom ik dat deed... en het voelde heel..'' Dylan stopte even. Ja heel erg wat? Raar? Ongemakkelijk? Vervelend? Stom? Apart? ''....Anders..'' Maakte Dylan er op de een of andere manier van.

Andrew hield Dylan strak in de gaten. Hij was stikzenuwachtig en dat viel hem op. Toen hij begon over die avond week hij snel zijn blik af en staarde naar de grond voor hem die opeens bijzonder interessant was. "Oh.. Ja... Hey.. Geeft niets... Ik bedoel.. Eh...." Stuntelde hij ongemakkelijk. "Ik bedoel dus.. Ik vond het niet erg en.." God, Andrew maakt ehet alleen maar erger. "Ze moesten er toch ooit achter komen..." Nu begon ook Andrew ik zijn handen te wrijven. Hij voelde het bloed naar zijn wangen stromen toen Dylan ook nog eens verteld ehoe hij het vond. "Ik vond het wel leuk." Floepte Andrew er ondoordacht uit. "Eh.. Nouja.." Het was aandoenlijk om die twee zo te zien stuntelen. Als twee verliefde tieners.

Bij het woord 'leuk' staakte Dylan al zijn bewegingen. Wat ongelovig draaide hij zich naar Andrew toe. ''Leuk?'' Vroeg hij wat wantrouwig. Andrew had het leuk gevonden? Niet beledigend of vervelend of ongemakkelijk? Wat in gedachte verzonken streek Dylan over zijn lip heen met zijn wijsvinger. ''Dus...dus je vond het niet erg..ofzo?'' Vroeg Dylan nog voor de zekerheid. Dylan moest toegeven dat het iets anders was dan hij gewend was. Hij viel niet op jongens. Nog steeds niet. Maar zoenen was zoenen, toch? En als je het dan toch zo bekeek.....''Ja...nee eigenlijk was het niet eens zo vervelend ofzo.. ik bedoel..... met die spanning enzo.. en dat zoenen... was wel lekker....'' Dylan herhaalde zijn woorden nog een in zijn hoofd. ''Als je Angelo ooit verteld dat ik dat heb gezegd, sla ik je voor je smoel.'' Zei Dylan plots. Hij begon allemaal rare dingen te zeggen. Maar hij was wel eerlijk...

Andrew begon willekeurig te glimlachen. Hij vond het niet vervelend? "Dus je zou 't zo nog eens doen." Vroeg hij ontzettend direct en staarde Dylan met een grijns aan die je wel van z'n smoel af wilde slaan. Andrew schoot in de lach, tegen andrew zeggen? Nooit. Dit bleef tussen hen. Andrew kreeg het gevoel dat de vriendschap weer kon groeien, nu er over was gesproken. Andrew schudde zijn hoofd. "Echt, Dylan, je bent zo.. Ik heb er niet eens een woord voor." Andrew begon weer zijn handen in elkaar te wrijven toen er een stilte kwam. Moest dat nou echt, die stiltes?

''Dus je zou 't zo nog eens doen?'' Dylan slikte. Wat stug bleef hij naar zijn handen kijken. ''Ik weet niet.......ligt eraan...'' Weer een stilte. Damn wat werd hij hier ongemakkelijk van. Plots begon Dylan als een gek te grijnzen. ''Ligt eraan of de 'tegenstander' goed kan zoenen. En of ie opgewassen is tegen de Dylanator.'' ....Alleen Dylan kon weer van die hopeloze macho namen verzinnen voor zichzelf. Dylan maakte een soort bodybuilders gebaar met zijn armen. Met een klein lachje liet hij ze weer zakken. Zijn armen vouwde hij over elkaar. De sfeer was weer een stukje meer ontspanner. ''En of diegene me kan vermaken.... 'vermaken'....'' Ja hoor, bij Dylan moest ook echt alles dubbelzinnig zijn...

Andrew was hem echt zat, zijn machonaapjes, zijn stoere praatjes.... Zijn onverschilligheid. "Oh, De Dylanator, huh." Het was stil. Langzaam maar zeker verscheen een grijns op Andrew zijn gezicht. het moest gewoon. HIj móest hem gewoon pakken, want hij vroeg er echt om. Andrew bekeek Dylan die in zijn macho pose zat, pakte hem abrupt beet bij zijn kin. Trok hem dichtbij en staarde met een ondeugend lachje in zijn ogen, hij zag dat hij er van was geschrokken. "Ik kan eerder vragen of je opgewassen bent tegen míj." Mompelde hij. Nog net niet tegen zijn lippen. de spanning was hoog en ook al leek Andrew zo zeker van zijn zaak, zijn hart ging tekeer. Dyalnwas ook gewoon zo... Hij kon nog steeds geen woorden verzinnen voor hem..

Plots werd Dylans kin beet gepakt door Andrew. Dylan schrok. Verbaasd staarde hij in de ogen van Andrew die heel dichtbij waren. Hij kon zijn adem op zijn huid voelen terwijl hij sprak. ''Ik kan eerder vragen of je wel opgewassen bent tegen míj.'' Zijn ogen glinsterde bijna. Dylan slikte hoorbaar maar durfde geen kick te geven. De spanning was hoog opgelopen. ''Ik....ik-...'' Hij begon te bazelen en bijna zelfs te stotteren. Andrew bracht hem in een benauwde situatie. Hij was zo dichtbij. Hij wilde helemaal niet zo dichtbij hem zijn. Het maakte hem veel te paniekerig. ''Ik...ben tegen alles opgewassen..'' Begon hij stoer.

Andrew mompelde nog een zachte, ongelovige 'uhu', Hij zou dylan eens van ijn stoere praatjes afhelpen. Plotseling hapte Andrew in Dylans onderlip, liet zijn hand heel langzaam in zijn nek zakken en keek hem toen wat ondeugend aan."Je was tch hetero?" Zei hij pesterig en dit keer kuste hij de jongen die natuurlijk helemaal perplex stond. Eigenlijk voelde het best vreemd. Je beste vriend kussen.. Waar je opeens iets voor ging voelen. En hij was nieteens homo, dus andrew kon nooit raden hoe Dylan zich erbij voelde. Tuurlijk, hij zag dat hij er ongemakkelijk van werd, maar toch wilde hij wel weten wat er in zijn hoofd omging.. Misschien had hij nu wel een ontzettende hekel aan hem..

Plots boog Andrew zich verder naar voren. Dylan kreeg het er maar benauwd van. Maar toen hun lippen raakte leek hij aan de grond genageld. Er werd naar zijn onderlip gehapt. ''Je was toch hetro?'' Vroeg hij met een kleine ondertoon en een ondeugende grijns. Dylan zette een hand op Andrew's borst om hem naar achter te duwn. ''Andrew, dit kan echt niet hoor..'' Zei hij zacht maar twijfelend. Maar andrew had zijn hand al in zijn nek gelegd en begon hem nu te kussen. Dylan kuste niet terug. Hij liet Andrew zijn lippen raken. Dylan moest toegeven: voor een gast zoende hij best goed.

Andrew creerde wat afstand en bekeek Dylan's onbetaalbare gezicht. "Wat is er, romeo, kan je 't niet hendelen?" Andrew betrapte zichzelf er op dat hij naar hem begon te staren. Met nog steeds zijn hand in Dylans nek en.. asd$ghjkl waar in hemelsnaam was Andrew mee bezig!? Plots liet hij Dylan los en staarde schuldbewust naar de grond onder zijn voeten."Sorry man. ik.. eh.. ja." Hij begon weer te stuntelen. Hij wenste echt dat hij dit nooit had gedaan, wat zou dylan wel niet denken. Maar stiekem, heel stiekem was hij een klein beetje blij, want het voelde ergens toch wel fijn. Twee hele tegenstrijdige gedachtes...