Hit and run

Gehijg was door merg en been te horen door de bomen. Jazz rende zo hard ze kon achter Angelo aan. Ze hadden geen idee voor hoelang ze al aan het rennen waren. Ze wisten ook niet waarvoor ze precies wegrende. Maar hun huis leek niet meer veilig. Jazz strekte haar hand uit naar de mauw van Angelo, voor haar. ''Ange..'' Heeg Jazz. ''Niet zo snel..'' Ze begon achter te raken. Haar vingers grepen de stof van zijn mauw beet zodat ze hem niet uit vizier zou raken. Zo rende ze achter hem aan. Richting het oude, verlaten boswachtershuisje. Ergens in een verborgen plek in het bos. Toen ze kleiner waren speelde ze vaak verstoppertje in en rondom het huisje. Achter het huisje bevond zich een mooi maar klein open meer. Het water was vroeger kraak helder maar inmiddels was het donker geworden door al het zand op de bodem en door de vervuiling van de mens. Zonde, vond Jazz. Jazz wankelde even. Haar voet was blijven haken achter iets. Nog net optijd wist ze haar evenwicht te bewaren voor ze voorover op haar gezicht viel. Vlug reikte ze weer naar Angelo's mauw maar al gauw gleed haar hand naar beneden en pakte ze zijn hand stevig beet terwijl ze richting het huisje rende.

Katsumii liep heel rustig door het bos heen. Haar zwarte verschijning stak duidelijk af tussen de felle groengekleurde bomen en planten. Zachtjes schopte ze tegen de steentjes van het bospad aan. Haar zachte en rustgevende stem zong een liedje. ''Kagome, kagome..'' Een herkenbaar liedje, van vroeger. Ze kon het zich nog zo goed herinneren. Een plotseling geritsel in de verte trok haar aandacht. Voor een moment keek ze op. ''Ze zijn laat.'' Sprak ze zacht. Praatte ze nu tegen zichzelf? Katsumii liep verder. ''Kagome, kagome....''

Kira hoorde gehijg. Gestruikel, en een hoop geritsel in de takken. Als een dronkenman liep hij door d ebossen, maar gekgenoeg viel hij niet op. Hij was donker gekleed en in zijn haren hingen takjes. Hij zag er uit als een zwerver. In de verte hoord ehij een herkenbaar stemmetje, een meisjesstem, jong, maar toch vrouwelijk. Hij móest hiervoor gewoon zijn eigenlijke plan voor aanpassen.. Hij zou er achter komen wie nou elke keer dat lieve stemmetje was. Het was alsof hij er naar toe werd getrokken.

"Ik ben al gek, je hoeft me niet nog gekker te maken." Kira keek in het rond, nadat hij dat had gezegd. Maar niets. Misschien moest hij dan maar toch gewoon bij zijn plan blijven: Het neerhalen van de 'vluchtelingen'.

"Boe........" Een meisjes stem klonk kalm en zacht maar emotieloos achter Kira. Katsumii's verschijning was nog altijd even duister, misterieus. "Heb ik je laten schrikken?" Katsumii liep een half rondje om Kira heen. Vlak voor hem bleef ze staan. Haar doffe maar doordringende ogen keken in de zijne. "Ik weet waarom je hier bent." Haar dunne vinger wees in de verte, waar de voetstappen van Jazz en Angelo langzaam wegstierven. Katsumii kerk naar boven, naar de lucht. "Regen." Zei ze kortaf. En inderdaad. Heel langzaam begon de lucht te veranderen naar lichtgrijs, uiteindelijk donkergrijs. Het zag er dreigend uit. Katsumii keek Kira weer aan. "Jammer dat ze ongedeerd moeten blijven." Een heel klein, gevaarlijk grijnsje kroop op haar mond die al snel weer verdween.

Kira keek wat beduust in d eogen van Katsumii. EN vervolgens omhoog. En ja, het begon te regenen. Als Kira ergens van hield, was het regen. Het liet zijn haar zo druipen en de rilling die door de nattigheid over je rug kroop was heerlijk. Het was vreemd, maar Kira hield van regen. Hij was ook gewoon zo gefascineerd dat he tin druppels naar beneden kwam.. Kira keek in de richting waar Katsumi voorheen had gewezing. Kira knikte. Het was inderdaad jammer. Het liefst zou hij hun leven compleet willen vergallen. Ach, dat deden ze nu ook. Door te stalken, te terroriseren, en ze konden het nog eens goed ook. Kira begon ook te grijnzen. "Hoe graag ik ze wil zien branden. Maar nee. Nee, Alisa wilt ze per se levend. Zonde." Kira rolde verwaand met zijn ogen, waarna hij zijn kin ophief en zijn ogen sloot om van de regen te genieten die niet veel later naar beneden kwam.

Katsumii keek Kira aan. Ze hield wel van zijn manier van denken. ''Wat Alisa niet weet, hoeft ze ook niet achter te komen.'' Zei ze sluw, zacht. Haar ogen schoten naar voren. De voetstappen waren nu bijna verdwenen. Maar dat maakte niet uit. Ze zouden ze wel weer inhalen. Ten slotte was Jazz niet de enige die het bos op haar duimpje kende. Katsumii kende het van binnen en van buiten. En ze wist ook waar ze nu heen gingen. Katsumii voelde hoe haar donker zwarte haren langzaam zwaarder werden. Het begon nu ook te waaien, en de regen werd heviger. Maar Katsumii bewoog zich verder niet. Ze liet de regen over zich heenkomen. Op de een of andere vreemde manier wist de regen haar altijd te kalmeren. Alsof ze dan beter kon nadenken. Helderder. ''Het zou triest zijn als dat meisje dalijk een vinger mist...'' Zei Katsumii emotieloos, ookal wist ze dat het nooit zo ver zou komen, helaas. Maar een schram hier of daar kon geen kwaad. En ze een beetje een doodsangst aanjagen was ook best leuk. ''Kira,'' Ging Katsumii verder. Ze draaide zich langzaam om en keek Kira aan in zijn ogen. Haar hoofd hield ze een beetje schuin. ''Jij had toch een kettingzaag.....?''

Een psychopatenglimlach verscheen op Kira's gezicht toen Katsumi begon over een kettingzaag, zijn lievelingetje. "Oh, Ja.. Maar dan moet ik 'm uit het stof trekken." Daarna begon Kira nog meer te stralen. "Samen met mijn masker..." Even dacht hij na. "Katsumii, toch? De kwelgeest?" Kira bekeek haar aandachtig. Ze zag er inderdaad wat angstaanjagend uit. Maar Kira was veel gewend, Hij zag er zelf namelijk ook niet bepaald vriendelijk uit. Ach, soort zoekt soort, zeiden ze toch altijd?Wat onwillekeurig begon Kira te grijnzen. "Maar dan moeten we 'm uit het bewijsmateriaal archief trekken van het politiebureau..." De grijns verdween en Kira leek wat beteuterd. Daarna klapte hij een keer in zijn handen. "Doe je mee? We kunnen Alisa vragen om 'm te halen?" Hij leek net een klein kind die naar een speelgoedwinkel ging. Was het vreemd om een seriemoordenaar schattig te noemen?

Toen Kira haar bij haar naam en, blijkbaar, bijnaam noemde knikte ze kort. Ze bekeek Kira. Zwart haar. Wat apparte gelaatstrekken. Alsof hij gek was. Alsin psychotisch. Iets wat Katsumii altijd wel interessant vond. Haar brein werkte min of meer hetzelfde. Alleen had ze nog nooit een moord gepleegd. Althans niet eigenhandig. Nee, het was veel leuker om mensen tegen elkaar uit te spelen. Dat ze zo gek werden dat ze hun zelf verloste. Terwijl Katsumii opging in die duistere gedachte begon ze ongemerkt wat eng voor zich uit te grijnzen. Tot Kira haar wees op zijn 'plan'. ''Doe je mee?'' Katsumii keek even op. Haar gezicht stond weer emotieloos. Ze herhaalde vaag zijn woorden van daarnet in haar hoofd. Politiebureau....halen.....Alisa. Bij het laatste woord veranderde er iets in Katsumii's blik. Alisa. Ze mocht haar nog steeds niet. In eerste instantie niet omdat ze haar broer zo ongelukkig had gemaakt. Maar dat was niet de enige reden. Het bleef een politieagente. Ze was niet te vertrouwen. Ze mocht dr gewoon niet, klaar. En als Katsumii iemand niet mocht, kon je maar beter uit haar buurt blijven. ''Alisa gaat je geen toestemming geven.'' Zei ze wat stug. Katsumii streek haar natte haren uit haar gezicht. Al die tijd hadden ze zich beide niet bewogen, midden in die inmiddels stromende regen. ''Dat wordt dus stelen. Of terug pakken wat van jou is.'' Katsumii draaide zich een slagje. ''Die kinderen blijven daar nog wel even. Die zijn veelste bang. We hebben tijd.'' Ze richtte zich weer tot Kira. ''Alisa heeft niks gezegd over onschuldige burgers. Ik denk dat ze best een paar politieagenten kunnen missen daar.'' Katsumii zag in gedachte al een bloedbad voor zich. ''Lovely.'' Mompelde ze bij die gedachte.