Message...?

Een uur of acht. Regen tikte zachtjes tegen het raam. Het was onrustig weer, maar het stormde niet. Het schemerde en de avond was dichtbij. Angelo had al gegeten, en zat nu op zijn bed, te gamen. Uiteraard COD, tegen Jazz, en hij was eindelijk aan het winnen. Na drie keer een overkill te hebben neergezet zette Angelo het spel op pauze en keek hij Jazz aan. "Ik ga drinken halen." Met een kreun stond Angelo op, en liep wat verveeld de kamerdeur uit, de trap af.

Terwijl de jongen bij de koelkast stond, hoorde hij de klep van de brievenbus klepperen. De wind, dacht Angelo. Er moest nodig een tochtstrip op, dacht hij. Angelo pakte een fles cola uit de koelkast, en opnieuw ging het klepje van de brievenbus heen en weer, hadden ze post? Nieuwschierig draaide Angelo zich om en liep nietsvermoedend richting de deur. Oh, Post. twee brieven, witte enveloppes, één enveloppe miste een hoekje, die was afgescheurd. Vast tijdens het sorteren gebeurd. Angelo hurkte neer, pakte de brieven op en keek even aan wie ze waren geadresseerd. Aan Jazz.... Dat kon kloppen, want Jazz woonde hier nu al 6 jaar officieel.

De enveloppe waarvan een hoekje vanaf gescheurd was, trok nog steeds zijn aandacht. Er zat een rood nat randje aan. En Jazz wist dat als er post was, Angelo het altijd open maakte, dat was een tic van hem. Ook al was het voor zijn moeder. Of voor Jazz. Moesten ze maar eerder beneden zijn, vond Angelo maar. VOorzichtig trok Angelo de enveloppe open, om zijn ogen over de rode inkt te laten gaan en de tekst te lezen. Het was in grote, slordige letters geschreven.

'This letter was written in blood.'
Luidde de tekst. Angelo schudde grijnzend zijn hoofd. Zeker weer een of andere stomme grap van... Nee, dat kon niet. De buren waren op vakantie, Dylan en Andrew waren in het dorp en Felix zat op de avondschool... En... Angelo bekeek zijn vingers. En donkerrode vloeistof plakte aan zijn vingertoppen, Angelo begon te twijfelen. Als dit bloed was, was het wel heel... creepy... "Eh.. Jazz! Er is post!" Riep Angelo wat gespannen. Jazz moest dit zien...

''Eh Jazz..?'' Jazz stond nieuwsgierig op. ''Ja?'' Riep ze terug vanuit zijn kamer. Ze zette het spel op pauze en liep naar de kamerdeur toe. ''Watser?'' Ze stond in het trappen gat en keek vragend naar beneden. ''Er is post!'' Riep Angelo terug. Jazz trippelde de traptrede af naar beneden en liep naar Angelo toe die bij de deur stond. ''Oh? Voor mij of....?'' Nieuwsgierig keek ze over zijn schouder heen wat hij in zijn hand had. ''Wat is er?'' Vroeg ze toen Angelo wat raar naar de post staarde. Jazz' oog viel op zijn vinger die onder het bloed zat. ''Ange, je bloed.'' Zei ze bezorgd. Ze zag hoe Angelo zijn hand bekeek en toen pas viel haar de brief op. Haar mond viel een stukje open. ''Wat.....is dat?'' Vroeg ze terwijl ze naar de brief wees. De sfeer was gespanne en de stilte maakte het nog eens extra misterieus. ''Ange...van wie heb je die brief gekregen?'' Maar Angelo leek even sprakenloos. Het eerste wat haar te binnen schoot was dat Dylan hen weer zat te zieken. Hij had al eens eerder een brief door de bus gegooid met de melding erop dat ze 1.000 euro hadden gewonnen. Tot ze de kleine lettertjes lazen. Moraal: altijd de kleine lettertjes lezen. Jazz bekeek de brief nogmaals terwijl ze verder over Angelo heen boog. Er kwam een vreemde geur van de brief vandaan. ''Ange..?''

"Ik weet het niet... Maar.." Hij draaide de brief om, om te kijken of er nog iets bijzonders aan was. In grote, slordige letters en een verkeerd om geschreven 'R' stond er een naam. "Ene Kira. Ofzo. Hij kan in ieder geval niet schrijven." Grapte hij, maar de sfeer was te gespannen om grapjes te maken, en er om te lachen. "Als Dylan ons weer zit te zieken hé, dan zeg ik dat Andrew stapel op 'm is." Wat radeloos gooide hij de brief op tafel.

Nu was de tweede brief aan de beurt. Voorzichtig scheurde hij de enveloppe open en vouwde het blaadje open. "Over 30 seconden sta ik bij de poort. " Las hij op. 30 seconden... Poort.... Angelo zijn hart bonkte nu in zijn keel. Was dat niet..? Jazz haar opdracht..?

"Hoe was truth or dare?" Angelo smeet de brief op tafel, liep op de kapstok af en griste zijn jas er van af. "Basta. Ik ga kijken. Als er echt iemand staat, steek ik die brief persoonlijk in zijn strot." En de deur werd door Angelo opengemaakt. Angelo verstijfde. Smeet de deur dicht, en staarde Jazz met grote ogen aan. "Er......Staat iemand bij de poort......" Zei hij. De sfeer was om te snijden. En het leek wel, alsof iemand íets harder sprak, er een ramp zou gebeuren..

''Over 30 seconden sta ik bij de poort.'' Jazz gritste de brief uit Angelo's handen. ''Oke, dit is Dylan.. ik weet het zeker!'' Woedend smeet ze de brief op tafel. ''Denkt hij nu echt dat dit grappig is? Ik werd beet gepakt door een of andere enge verkrachter of....weet ik veel wat die man daar deed... en dat doet hij dit?'' Jazz vouwde nijdig haar armen over elkaar. Maar Angelo leek meer op te gaan in de brieven. ''Hoe was truth or dare?'' Nu was het Angelo die de brief op tafel smeek. ''Basta. Ik ga kijken.'' Riep hij terwijl hij de gang instoof. ''Als er echt iemand staat, steek ik die brief persoonlijk in zijn strot.'' Jazz liep nog een stukje achter hem aan. ''Doe de groetjes van mij.'' Zei ze sarcastisch, duidelijk pissed om die stomme 'dreigbrieven'. Jazz ging bij de tafel staan en bekeek de brieven nog eens. Plots viel haar iets op. Die brieven......Voorzichtig, alsof het anders zou breken, pakte ze er eentje op. Dat was niet Dylan's handschrift, die herkende ze echt uit duizenden. Dylan had een heel erg slordig handschrift en hij schreef aan elkaar. Maar dit...dit was....anders. Meer...statig. De achterdeur knalde hard dicht. Jazz legde de brief weer terug op tafel en keek nieuwsgierig de gang in. Angelo leek aangeslagen. ''Er....staat iemand voor de poort..'' Jazz keek Angelo voor enkele seconde aan, verbaasd. ''W-Wat?'' Vroeg ze onzeker. ''Maar...de poort is op slot..toch?'' Haar blik gleed naar het raam. Nu pas zag ze dat er iemand aan de poort zat te klooien. De hendel ging op en neer. ''Oke...We moeten...'' Jazz haar ademhaling begon toe tenemen, haar hart klopte in haar keel. ''Sluit alle ramen en deuren... en... moeten we de politie bellen?'' ''Kagome, kagome...'' Jazz gebaarde Angelo plots dat hij stil moest zijn. ''Stil eens....volgens mij...hoor ik wat..'' Het was doodstil. Ergens boven klonk de stem van een...een meisje? ''kago no naka no tori wa..." Het geluid kwam dichterbij. Jazz hoorde een trap kraken. ''Ange, je hebt je tv aan laten staan.. Weet je hoeveel geld dat kost?'' Terwijl ze een mini preek gaf liep ze de gang in, richting de trap. ''itsu itsu deyaru...?" Jazz stopte. De stem klonk harder dan daarnet. Veel harder zelfs...alsof het dichtbij was.... Langzaam keek Jazz op naar boven, naar het trappengat. Daar kreeg ze de schrik van haar leven. Een meisje met zwarte lange haren, die haar ogen half bedekte, in een zwarte jurk stond boven aan haar trap. Jazz sloeg een harde gil en begon te schreeuwen. ''ANGE, ER ZIT HIER IEMAND.....DE VOORDEUR.....SNEL.....'' In een soort reflex vuurde Jazz haar telekenisch op het meisje af. Het meisje werd naar achtere gelanceerd waardoor ze op haar rug viel. Misschien konde ze nog tijd winnen. Eén ding was zeker: ze moesten hier weg..

Kira had inmiddels de poort opengekregen en liep nu met grote, rondzoekende ogen op de deur af die ze helaas waren vergeten op slot te doen. Een bijna moordlustige grijns verscheen op zijn gezicht toen hij geschreeuw in het huis hoorde, en de voordeur hoorde opengaan. Kira had beet. Maar.. Dat pokke-eind naar het bos werd nog eens wat....

Kira's vingers omsloten de hendel van de achterdeur en langzaam, met een piepend geluid ging deze open. sloom stapte hij naar binnen en keek in het rond. Daar lagen ze, zijn brieven die hij met alle plezier had geschreven. Ook al was er niemand, toch sprak Kira hardop, alsog hij het tegen zichzelf had."Ja, ik moet het wel recyclen. Vind je ook niet?" Kira zijn hoofd zakte schuin toen hij een kinderlijke vrouwenstem hoorde. Diezelfde stem die hij had gehoord toen hij Jazz de stuipen op het lijf had gejaagd. "Hoor jij ook iets?" Sprak Kira weer tegen zichzelf. Alleen zijn ogen zochten de ruimte rond. Vreemd. Hij was niet bang, er klopte alleen iets niet..

((Lol de zelfde gedachte die Korosu had door Katsumii))