Truth or dare?

"Andrew is gay ole ole." Angelo gaf zijn vriend een stoot, Andrew mopperde enkel dat het niet zo was en nam deel aan de cirkel die ze in de tuin hadden samengesteld. IN het midden een groot kampvuur, wat eten, drinken, en natuurlijk een hoop gezelligheid. Stiekem keek Angelo even naar Jazz. Truth or Dare, met de jongens was het altijd gekkigheid uitvreten. Vorige keer moest Andrew zelfs in zijn ondergoed de supermarkt in, en het gebeurde ook nog eens. Andrew zag aan Angelo zijn gezicht dat hij iets van plan was.
"Als je een kutstreek uithaalt dan pak ik je terug, Ange." Verdedigde Andrew zich snel met een grijns.

"Oke.. Wie begint.. Jazz, vraag maar aan iemand." Angelo lachtte als een klein kind, hij wachtte op een antwoord. Hij hoopte zó erg dat hij werd gekozen, want dan kon hij daarna Andrew lekker stangen. Hij had dé perfecte opdracht, en dé perfecte vraag.

Jazz begon te lachen toen ze de jongens zo zag. ''Jullie zijn dronken.'' Zei de altijd nuchtere Jazz. Het was wat frisjes buiten. Ze kroop in haar vest. Haar neus zag zelfs een beetje rood. ''...Jazz, vraag maar aan iemand.'' Begon Angelo bijna opgefockt van de spanning. Jazz lachte eventjes. ''Oke, meneertje... omdat je zo graag wil.... Angelo; truth or dare?'' Dylan liet een boer. ''Neuk Jazz..'' Kraamde hij uit. Jazz keek verhit op. ''Wil je nog een cola fles tegen je kop?'' Zei ze als dreigement. Dylan grinnitke alleen maar. ''Die mag je lekker ergens anders stoppen, Jazzzz...'' BAM! Twee colaflessen tegelijkertijd. Een voltreffer, zonder handen. Jazz keek rood aangelopen weg.

''Goed..'' Begon Jazz maar. Ze stopte haar handen diep in haar zakken. ''Truth? Dare?'' Afwachtend keek ze Angelo aan. Hem kennende had hij weer een van zijn gestoorde ideeën in zijn hoofd zitten die schreeuwde om eruit te komen..

Andrew schoot randomly in de lach door de oversekste opmerkingen die Dylan er telkens uit floepte. Dylan had een aanstekelijke lach, waardoor Angelo ook stom begon te grinniken. Omdat Angelo helemaal gefocussed was op de opmerkingen van Dylan, Hoorde hij dan ook niet dat Angelo hem een beurt toewees.

Angelo schoot kapot hard in de lach toen Dylan een eerste colafles nog net niet kon ontwijken, en een tweede volop op zijn smoelwerk terecht kwam. Hij rolde bijna om. Angelo was dus duidelijk dronken, maar niemand kon het hem kwalijk nemen, Angelo was vaak onschuldig als hij dronken was, ook al leek het niet zo.

"Watte? Oh, Ik? Dare! Duh." Angelo greep wiegend naar een zak marshmellows die op de gornd lag, begon wat om zich heen te zoeken naar een stok en gebruikte uiteindelijk maar een vinger om de marshmellow erop te prikken. Maar er bleef niets over dan een bonk zoetigheid die wat zielig op de grond viel. "Damn. Kut mellows." Met een grijns gooide hij het hoopje zielig in het vuur, en richtte zich weer op Jazz. "Bring it on." Zei hij, terwijl hij aanmoedigend en macho aan zijn shirt plukte. (Net zoals die gangsters xD)

''Watte?'' Jazz zuchte. ''Truth or dare....jij.....'' ''Oh, Ik?'' Angelo was echt wel van het pad af. ''Dare! Duh.'' Jazz dacht na. ''Hmm....'' ''PAK JAZZ OP DR BEK!'' Riep Dylan luid. Jazz vuurde een kwade blik af op Dylan. ''Hou je mond.'' Snauwde ze. Dylan begon te grijnzen. ''Zeg Jazz, word je nou rood?'' Jazz voelde aan haar wang. Ze was niet rood. Maar werd het nu wel. ''Niet! En...ga lekker iemand anders lastig vallen.'' Ze begon bijna te hakkelen over haar woorden. Dylan's grijns werd alleen maar breder. ''Zeg, jullie hebben toch niet-'' ''Angelo koos dare..'' Zei Jazz vlug. ''Dare.. eh.. oke... ren een rondje om het huis.'' Dylan maakte een afkeurend geluid. ''Dat is toch geen dare vraag? Dat is lame.'' Jazz vouwde haar armen over elkaar. ''Verzin jij dan een betere.'' Daagde ze hem uit. Dylan vouwde nu ook zijn armen over elkaar. ''Challenge accepted.'' Zei hij. Nu richtte hij zich tot Angelo. Een speelse en gevaarlijke grijns sierde zijn smoelwerk. ''Dus....Ange....Ik heb een hele leuke dare voor jou..jullie.'' Bij zijn laatste woord keek hij naar Jazz. Jazz deed haar mond open om te protesteren maar kwam niet verder dan een paar woorden voor Dylan haar alweer onderbrak. ''Nee nee nee Jazzie....ík moest een dare verzinnen...'' Jazz hield abrupt haar mond dicht. Wáárom, in Godsnaam, had ze dat gezegd?! Dylan rechte zijn rug en schraapte zin keel. Alsof dit alles heel erg serieus was. ''Goed... Komt ie:'' Hij knakte zijn vingers. ''Make out for 30 seconds..'' Jazz keek Dylan een beetje droog aan. ''That's it?'' Vroeg ze wat wantrouwig. Dylan keek Jazz strak aan. ''Je klinkt alsof je ervaring hebt?'' Jazz keek heel snel weg. ''Nee.'' Loog ze. ''Nou, dan wordt je zo een ervaring rijker..... komt er nog wat van?''

Angelo keek Dylan bijna dankbaar aan. Jazz was er alleen iets minder blij mee, bleek. En Andrew? Die zat met een brede, afwachtende lach toe te kijken met zijn filmcamera in zijn handen. Angelo stak zijn vinger uit naar Andrew en begon stom te grijnzen. "Do NOT try this at home." Angelo boog in de richting van Jazz, pakte haar kin zacht beet en keek récht in haar ogen. Voordat hij haar lippen kustte, stak hij zijn middelvinger op naar Dylan, want hij wíst gewoon dat hij een opmerking zou maken. En daar gin hij dan, zijn lippen op die van Jazz en Andrew begon te joelen. Angelo was nu even in de wolken. Zacht hapte hij in haar onderlip, week zijn lippen van elkaar en de 30 seconden konden in gaan. "Zonder tong telt 't niet he, Ange!" Riep Andrew aansporend, maar al snel trok hij terug wat hij had gezegd. Angelo was zichtbaar niet... vies van Jazz... Want die jongen had zijn tong al in haar mond geschoven, en zoende haar traag, maar terughoudend, alsof hij haar uit aan het dagen was.
"Dude... De 30 seconden zijn al om hoor..." Mompelde Andrew wat verslagen kijkend naar het tweetal. Opnieuw de middelvinger van Angelo, hij legde zijn hand in Jazz haar nek om vervolgens nog éven zijn tong om die van haar te laten draaien, en stopte de kus toen met een wazige, dromerige blik die gericht was op Jazz.
"Excuses." Greens hij, doelend op de 30 seconden die hij driedubbel had volgehouden.

"Goed.." Nog even een blik met een glimlach naar Jazz, daarna schraapte hij zijn keel en met een gevaarlijke lach keek hij Andrew aan. Die slikte en wat ongemakkelijk aan zijn vestsluiting begon te trekken. "Truth or Dare aan Andrew." Angelo wist dat 'ie safe zou spelen. En ja hoor. "Truth." Alsof Andrew zijn grootste angst had overwonnen keek hij Angelo aan. "Goed.. eerlijk antwoorden. Niet liegen. Anders moet je met Dylan zoenen. Oke?" Andrew haalde onverschillig zijn schouders op. WACHT... Zoenen met.. Met Dylan!? Shit, wat had hij gezegd!?
"Oke... Andrew, Ben je homo?" Andrew kon wel door de grond zakken. Dit was zo oneerlijk. Snel wisselde hij een blik met Dylan maar aan hem had hij ook niet veel. "Eh.." Andrew begon met een stokje in het vuur te prikken. "Nee." Loog hij 'vastberaden'. Hij bad naar god dat Dylan zijn mond zou houden...

Jazz keek ongemakkelijk om zich heen. Moesten ze nu echt-...... En iedereen keek? Angelo keek haar wat lachend aan. Jazz forceerde een wat onzeker lachje terug. Ze slikte. Zou ze dat wel doen? ''Do NOT try this at home.'' Jazz keek opzij. Ze zag dat Angelo zijn hoofd al had gedraaid. Langzaam boog hij voorover. Jazz legde haar hand tegen zijn borst aan om afstand te houden. Wilde ze hem nou wegduwen? Hij was dronken.. Hij.... Angelo boog verder naar haar toe. Haar kin werd beetgepakt wat haar dwong hem recht in zijn ogen aan te kijken. Een kort maar krachtig moment. Haar mond hing een klein beetje open. Angelo overbrugde de laatste centimeters en zette zijn lippen tegen die van haar aan. Zacht maar teder. Precies als de vorige keer. Toen ze zichzelf op die gedachte betrapte begon ze wat onschuldig te grijnzen. Het was maar goed dat Andrew noch Dylan gedachte konden lezen. Angelo hapte zacht naar haar onderlip. Als reactie daarop opende ze al gauw haar mond een klein stukje waar Angelo al snel op in ging. Zijn tong gleed naar binnen. Maar wat terughoudender dan de vorige keer. Misschien was hij ook verlegen? Ze zette de eerste stap en duwde haar tong zachtjes verder naar binnen. Op de achtergrond hoorde ze Andrew en Dylan nog aftellen. Toen ze bij 0 waren wilde ze zich al lostrekken maar Angelo hield haar 'tegen' door zijn hand in haar nek te leggen en nog een laatste, lome draai in haar mond te maken. Met een klein smakkend geluidje lieten hun lippen los. Ze keek nu in de dromerige blauwe ogen van Angelo. Wat dit betreft mocht hij vaker dronken zijn; hij zoende nog beter dan de vorige keren.

''Oke dat was appart....'' Zei Dylan wat droogjes terwijl hij de twee wat wantrouwig aankeek. ''Ach, zolang jullie het maar veilig doen. Zo niet, wil ik peetvader zijn.'' Hij nam nog een grote slok van zijn bier. ''Ange, jou beurt. We komen hier later wel op terug..'' Jazz keek strak naar haar handen. Ze wilde er helemaal niet 'later' op terugkomen...

''Goed..'' Begon Angelo. ''Truth or dare aan Andrew.'' Dylan ging in een relaxte houding zitten. Dit zou niets spannends opleveren. Andrew kennende koos hij toch voor truth. ''Truth.'' Zei Andrew. Dylan rolde onopvallend met zijn ogen. Wat een verrassing.. ''Oke.. Andrew, ben jij homo?'' Er viel een korte, pijnlijke stilte. Dylans dronkemans blik gleed vliegensvlug naar Andrew. Alsof hij zou wachten tot hij het zou zeggen. ''Nee.'' Loog Andrew. Dylan trok zijn wenkbrauwen heel hoog op. ''ECHT WEL!'' Jazz keek op. ''Dylan, doe normaal.'' Zei Jazz wat geërgerd. ''Nee, écht, ik zweer.'' Ging Dylan verder. ''Kijk dan..'' Met een ruk draaide Dylan zich naar Andrew om. Pakte zijn onderarm vast en plantte zijn beide lippen vol tegen zijn mond aan. Dylan had zijn ogen gesloten en zijn tong allang naar binnen gestoken. Andrew leek voor een moment perplex. Jazz keek met grote ogen naar de twee zoenende jongens. Ze stond op. ''Ik...eh, ga even wat drinken pakken...'' Ondanks dat er 2 flessen cola op de grond stonden liep ze via de achterdeur naar binnen toe.

Toen ze in de woonkamer stond stopte ze. Had ze het licht niet aangelaten? Tastend zocht ze over de muur naar het lichtknopje. Het licht flikkerde aan. Op de tafel stond een glas. Jazz zuchtte. Waarom ruimde Angelo nou nooit eens zijn spullen op. Ze pakte het glas op en zette het op het aanrecht. Met een andere zucht opende ze de koelkast deur. Tsjah wat zocht ze eigenlijk? Het drinken stond buiten. Ze pakte een nieuw glas uit een keukenkastje en vulde deze met water. Terwijl ze tegen het aanrecht aanleunde en een slokje van haar water nam keek ze wat nonchalant rond. Haar blik bleef hangen op een glas dat op tafel stond. Plots bleef Jazz stokstijf staan. Had ze dat glas net niet op het aanrecht gezet. Jazz keek naast zich. Het aanrecht was leeg. ''Ange.....?'' Vroeg ze hardop, duidelijk angstig. Ze zette haar glas met water neer. ''Ange, ben je hier?'' Doodse stilte. Een onbehagelijk gevoel overspoelde haar. Er zat iets niet pluis. Langzaam pakte ze haar glas met water weer op terwijl haar ogen schichtig door de kamer gleden. Er was niets te zien. Maar toen, hard gestommel op de trap. Jazz slaakte een harde gil en liet haar glas met water kapot vallen op de grond. Over de scherven heen rende ze naar de achterdeur, naar buiten. Hijgend en met tranen in haar ogen kwam ze buiten aan. ''Ange....Je ouders waren toch niet thuis vandaag?''

Andrew wilde in de verdediging schieten, totdat Dylan dichterbij kwam en.. Hooooo. VLuchtig zette de jongen zijn handen tegen Dylan's borst aan, maar een van zijn armen werden vastgepakt en zodra hij Dylan's lippen voelde werd hij week in zijn hele lichaam. Shit. Shit, nee, ze móchten niet weten dat hij homo was. Hij werd haast geforceerd zijn mond te openen, even was Andrew de weg kwijt. Voordat hij wilde protesteren besefte hij eigenlijk hoe goed Dylan kon zoenen... Kon het iets kwaad..? Eerst terughoudend, toen wat zekerder zoende Dylan terug. Pakte zijn shirt zelfs beet, trok hem dichterbij en had zijn ogen gesloten. Hier zou hij later spijt van krijgen. Of niet?

Jazz kwam paniekerig de tuin in lopen en verbaast keek Angelo op. Andrew en DYlan nog druk bezig, maar dat kon hem even geen flikker intereseren. Ironisch. 'flikker'. Maar goed. Toen Jazz vroeg of zijn ouders niet thuis waren, knikte hij. "Ze zijn op de camping, hoezo? Felix is bij z'n vrienden, feesten. Is er iets dan?" Angelo begon nu bijna bezorgd te worden.... Jazz liet zichzelf namelijk niet zo snel kennen, dat wist hij. TOen ze vertelde wat er was gebeurd, stond Angelo hoofdschuddend, met een glimlach op en liep op haar af, omhelsde haar voorzichtig. "Jazz, We zijn hier alleen. Misschien ben je moe ofzo. Kom er bij zitten, we zijn met zijn vieren, als er iets is dan zijn wij er. Oke?" Kon hij nog redelijk helder uitspreken voor iemand die compleet de weg kwijt was.

Dylan beïndigde wat warrig de zoen toen hij Jazz en Angelo hoorde praten. Hij liet Andrew los nadat hij hem nog even aan had gekeken. Met een blik die zoveel dingen tegelijk kon betekenen. ''Wat?'' Bemoeide Dylan zich er nu nieuwsgierig mee. Jazz trilde. ''Iemand... er is iemand binnen... Ik hoorde het op de trap en... en dat glas... ik zag het zelf toen... en hij stond er weer..'' Ze begon een warrig verhaal te vertellen. Dylan stond op. ''Jazz, doe normaal..'' Zei hij 'stoer'. ''Je hebt te veel horrorfilms gekeken. Er is niks..'' Jazz wilde protesteren maar Angelo hield haar tegen. ''Jazz, we zijn hier alleen.'' Begon hij. Afwezig liet ze zich omhelsen. ''Misschien ben je moe ofzo. Kom er gewoon bij zitten. We zijn met z'n vieren, als er iets is dan zijn wij er, oke?'' Jazz stond aan de grond genageld. Ze staarde voor zich uit terwijl ze alles tot zich door liet dringen. Was alles van daarnet wel gebeurd? Stond er wel een glas? Was er wel gestommel op de trap? Was ze gek aan het worden? Slapjes liet ze zich meevoeren, terug in de kring waar ze in zaten. Ze stond op de automatische piloot, leek. Het was bijna zielig om te zien hoe wit het meisje zag. Terwijl ze van zichzelf al een bleke huid had. ''Goed..'' Zei Dylan. ''Wie was... volgens mij Andrew.'' Op dat moment ging het licht in de tuin uit. Jazz slaakte een paniekerige 'oh my god' en greep Angelo, die naast haar zat zo hard bij zijn arm beet dat het bloed waarschijnlijk geen kans meer kreeg om te stromen. Wild stond Dylan op. ''Jazz, verdomme. Ik krijg écht een zenuwinzinking van jou. Doe focking relax oké?'' Dylan liep geïrriteerd naar de achter deur, taste om het hoekje, knipperde twee keer met het lichtknopje en het licht schoot weer aan. ''Ange, je moet die bolletjes vervangen..'' Concludeerde Dylan nuchter. Jazz had inmiddels haar hoofd in Angelo's shirt verborgen en haar ogen dicht geknepen. Dylan mompelde iets van 'niet te geloven' en wilde zich omdraaien om weer naar de kring te lopen. Maar plots voelde hij een koude aanraking op zijn hand. Wild draaide hij zich om. Niets. Snel veegde Dylan zijn hand af aan zijn shirt en liep zonder verder na te denken terug naar zijn plaats. Nog even en hij werd net zo para als Jazz..

Andrew was toch echt wel stiekem even in de zevende hemel geweest. En de blik die Dylan had toegeworpen, daar kreeg Andrew het alleen maar benouwd van. Hij zat wat versuft op de grond terwijl hij zijn lippen meerdere malen afveegde, en bekeek het tafereel vanaf de grond. Totdat het licht uitsprong. Andrew moest toegeven, Hij schrok er wel een beetje van maar was te dronken om te beseffen dat er iets aan de hand kon zijn. Hij zat daar maar wat stom te grinniken toen Dylan zo uit zijn naad ging. "Ange, je moet die bolletjes vervangen.." Angelo had Jazz al naast hem neergezet, streek wat rustgevend door haar haren toen ze zo was geschrokken. "Chill. Er is niets.." Bleef Angelo maar mompelen, al begon hij zelf ook wel een beetje te twijfelen.

Oke, Andrew was aan de beurt. "Oke... Truth or dare aan... Jazz." met een zwaai wees hij op Jazz. Hij wist een perfecte Dare, als ze truth koos had 'ie een probleem want hij was te dronken om een truth te verzinnen. Stom begon Andrew te grijnzen, opnieuw, toen hij het bleke gezichtje van jazz zag. "Aww... Jaazzz.... Er is toch helemaal nietsssss." Lalde hij nu. Andrew was altijd de persoon die het verste heen was. Soms leuk, soms vervelend, en soms ook ontzettend onhandig. Want wat er zo ging gebeuren was niet bepaald leuk als je dronken was...

Jazz' hart zat inmiddels in haar keel. Ze opende haar ogen pas toen Angelo rustgevend door haar haren heenstreek en zei dat er niets aan de hand was. Maar of ze dat wilde geloven was een tweede. ''Truth or dare aan...Jazz.'' Verward keek Jazz op. Ze was het spelletje helemaal vergeten. ''Ik...doe niet meer mee denk ik.'' Zei ze terwijl ze trillerig. ''Jazz... niet zo flauw.'' Begon Dylan. ''We waren midden in een spel en alleen omdat de lampjes uitsprongen doe je niet meer mee? Kom op zeg...'' Jazz begon te twijfelen. Anders verpestte ze het spel misschien ook voor de andere als ze zo weigeren. ''...Dare'' Mompelde Jazz terwijl ze naar de grond staarde. ''Zoen Angelo.'' Bemoeide Dylan zich ermee. ''Hou daar nou eens mee op!'' Riep Jazz gepikeerd terug. Dylan schoot in de lach. ''Nou nou, ik wist niet dat je kwaad werd......je mag ook iemand anders zoenen.'' Dat o zo irritante zelfverzekerde glimlachje van 'm sierde zijn gezicht van oor tot oor. ''Dare, ik koos dare.'' Zei ze tegen Andrew, Dylan duidelijk negerend.

"Oke.. Dare.." Dat kwam goed uit. Andrew wees naar het portje, waar enkel een zwak lichtje brandde. De poort stond open en de weg die er achter lag was verlaten. Angelo streek nog steeds door Jazz haar haren, ook al was het niet meer echt nodig, die nu half op zijn schoot lag en er misschien wel helemaal geen bezwaar tegen had. "Oke... Ga een minuut lang bij die poort staan." Zei Andrew voordat hij zijn armen triomfantelijk over elkaar sloeg en met een afwachtende blik naar Jazz staarde. Dat zou ze toch nooit doen, na alles wat er die avond was gebeurd. Angelo zuchtte. "Worden we nou allemaal para door een lichtje? Kom op man, wat kinderachtig." De sfeer was duidelijk een paar niveaus gezakt. "Ik pest Jazz alleen maar, mag dat niet ofzooo? Ben je jalooeers?" Angelo keek met een intimiderende blik naar zijn vriend, Andrew kromp wat ineen. "Geez.. Sorry hoor.."

''Ga een minuut lang bij die poort staan.'' Jazz schoot met een ruk overeind. ''Wat?!'' Riep ze paniekerig. Andrew begon te grijnzen. Maar Angelo nam het voor haar op ''Worden we nou allemaal para door een lichtje? Kom op man, wat kinderachtig.'' ''Dat doe ik echt niet hoor.'' Protesteerde Jazz. ''Kom op Jazzie..'' Probeerde Dylan nog. Jazz schudde wild haar hoofd. ''Een halve minuut dan..... maar 30 kleine seconde...'' Jazz begon te twijfelen en Dylan zag dat hij beet had. ''We laten de poort wel open zodat je ons kan zien.... Je hoeft alleen maar te staan..... 30 seconde..... en het lantaarnlicht brandt..'' Dylan probeerde Jazz uit alle macht over te halen. ''En daarna mag je Andrew terugpakken.'' Hij wierp Andrew een grijzende blik. ''Kom op Jazz, 30 seconde maar...'' Jazz keek wat twijfelend de groep rond, en uiteindelijk naar Angelo. Niemand zei iets. ''30 seconde?'' Vroeg ze nogmaals, iet wat onzeker. Dylan knikte. ''Jep, 30 seconde... wij tellen af.'' Langzaam stond Jazz op. Ze keek naar de poort die gewoon open stond. Ze ademde in en zuchtte diep uit. ''Goed..'' Ze liep naar de poort. Voorzichtig stak ze haar hoofd om het hoekje. Links niks, rechts niks. Het was 'oke'. Jazz stapte de tuin uit en ging voor de poort staan. Ze had zicht op de groep. Dit ging wel. Het waren maar 30 seconde. ''30...29..28...27....'' Dylan begon alvast af te tellen. Dit moest lukken, dacht Jazz positief. Zo eng was het helemaal niet.

Jazz was dan toch uiteindelijk overgehaald en Angelo liet haar opstaan. "Verkrachters liggen rond dit tijdstip toch wel te slapen." Grapte Angelo, maar.. die opmerking was nét niet goed geplaatst. Ach, Jazz stond er al. En ze vond het eigenlijk helemaal niet zo eng, bleek. Angelo schudde grijnzend zijn hoofd. "Andrew, je moet de volgende keer echt wel met iets beters komen." Op het moment dat Andrew daarop wilde antwoorden, flakkerde het vuur en Angelo deinsde even achterover. "Chill.. Gewoon de wind.." Sprak hij zichzelf in. Zelf begon hij ook behoorlijk paranoide te worden..

De jongens hoorde haar nogsteeds tellen. "24... 23..22..." Nog steeds niets. wat saai. Er was wat geritsel te horen, Angelo stond op scherp en Andrew zocht de bosjes af. Een konijn.. Waren ze daar zo bang voor...? Wat zelfingenomen begonnen de jongens te lachen.

"Gotcha..." Fluisterde een zware stem in Jazz haar oor. Een arm werd om haar middel geslagen en haar mond werd afgedekt met een koude, slanke hand die ietwat trilde. Ruw werd ze de struiken ingetrokken, tuurlijk begon Jazz te gillen, ook al werd het gedempt door de hand. "Shshshshhh.... Als je stil bent, doe ik je niets. Gil je, dan bewerk ik je mooie gezichtje. Deal?" Zijn stem was bijna angstaanjagend... Arme Jazz.

Toen het vuur begon te wakkeren, deens Angelo naar achter. ''Jeez, begin jij nu ook al....'' Begon Dylan. ''Wat hebben jullie.... zijn jullie bang ofzo... Pff... schijterts..'' 'Heldhaftig' vouwde hij zijn armen over elkaar.

''24...23...22...'' Jazz telde mee in haar hoofd. Het was alweer bijna voorbij. Ze probeerde te tijd te doden door een goede truth or dare opdracht te bekenden voor Dylan, de sukkel. Wacht maar, ze zou hem terug pakken. Hij altijd met z'n grote mond. Jazz begon lichtjes te grijnzen. ''Gotcha..'' Een enge zware stem sprak in haar oor. Jazz deens achteruit, regelregt in de armen van de man. Ze sloeg een gil die vlug werd onderdrukt door een hand die op haar mond werd gelegd. Wild begon ze te spartelen, tranen in haar ogen. ''Shshshshhh.... Als je stil bent, doe ik je niets. Gil je, dan bewerk ik je mooie gezichtje. Deal?" Huilend knikte Jazz van ja. ''Je plan mislukt.'' Een duistere maar zachte stem klonk achter Kira. Een vrij klein meisje met gitzwart haar was inmiddels verschenen. Uit het niets, leek. Haar vinger wees naar de poort. Op dat moment stond Dylan op. De man was hem opgevallen. ''HÉ!!"' Hij begon te schreeuwen en maakte aanstalte om naar Jazz toe te rennen. De andere kwamen ook in actie. ''Sayonara...'' Het meisje draaide zich om en verdween weer net zo misterieus als ze gekomen was. Het was een korte ontmoeting. Maar zeker eentje om niet zo maar te vergeten.

Kira had récht in de ogen gekeken van Katsumi. En die ogen zou hij niet zo snel vergeten. Wat beduust keek hij naar Dylan, die aan kwam rennen en vliegensvlug liet Kira Jazz los. "Hehe... Slaap lekker, als dat je uberhaupt lukt~" doelend op de nachtmerrie die ze misschien wel zou krijgen van deze situatie. Hij haastte zich weg, uit de struiken, om vervolgens in de richting te rennen waar Katsumii was verdwenen. Hij moest dat meisje vinden..

Angelo trok de verstijfde Jazz uit de bosjes omhoog en drukte haar tegen zich aan, zijn handen stevig om haar heen en zijn hoofd rustend op haar kin. "Oke.. Ik beloof dat we nooit meer truth or dare spelen..." Zei hij, de schuld op zich nemend. Dit moest Jazz de schrik van haar leven hebben bezorgd... Wat zoekend keek Angelo in het rond, was iedereen er nog? Andrew was inmiddels ook al aan komen waggelen, die zich verontschuldigde tegen Jazz. "jazz... echt.. het spijt me, kom, we gaan naar binnen.." Angelo knikte. Ze zouden vannacht in zijn huis slapen. "Niemand gaat alleen naar huis vannacht."