dont take it out of the fishbowl

"Een.. twee... drie... vier... vijf.... zes..." voor de twintigste keer deze week hoorde je uit de strengst beveiligde cel in de linkerhoek een zacht getel."Zes..... zes.....zes.... fuck." Er werd bijna angstaanjagend gelachen, en vervolgens werd er verder geteld. Totdat er een schreeuw van achter de deur vandaan kwam, een bonk, wat gevloek en vervolgens een lach. Voor de zoveelste keer had Kira zich met vol gewicht tegen de stalen deur aangeramd, iets wat om de vijf minuten gebeurde, als Kira in een sleht humeur was. Een bewaker schuifelde langs de cel, klopte er op. Er werd geschreeuwd, gevolgd door een harde bonk op de deur."Ga weg, duivel. ga weg, laat me alleen. Ik wil niet dood, ik verdien dat niet. Ik ben te goed voor de duivel.." bleef hij maar bazelen, je kon horen hoe hij naar de andere kant van de cel liep en daar ging zitten. Deze man... was gestoord.

"Er is bezoek voor je." Werd er maar gezegd. Niets van achter de deur. De bewaker wenktte Alisa."Wil je hier echt naar binnen?" Maar Alisa was zeker van haar zaak. De bewaker slikte even."10 minuten, de deur word achter u gesloten. Haal hem onder geen enkele voorwaarde uit de dwangbuis en blijf op een afstand van minimaal een meter." Werd haar ingesproken. Dit kon nog wat worden. misschien zelfs gevaarlijk...

Alisa schrok van het onverwachte geluid van achter de deur. Ja. Dit was Kira. Geen twijfel mogelijk. Korosu had hem goed beschreven. Zelf kende ze Kira 'minder goed' als Korosu, uiteraard. "Weet u zeker dat u hier naar binnen wilt?" Vroeg de bewaker haar. Alisa knikte. Ze moest wel. Ze had hem nodig. Zonder hem geen zaak. De deur werd uiteindelijk geopend en vlug weer achter haar gesloten. Alisa slikte. Het was pikken donker hier. Maar ze zou niet weglopen. Ze was niet bang voor criminelen. De gevaarlijkste zat nu nota bene in haar slaapkamer. "Kira, speel maar geen verstoppertje. Zo groot is de kamer niet." Alisa's hand gleed over de zachte muur van de isoleerscel, zoekend naar het lichtknopje. Het licht werd aangeklikt  en de kamer werd zichtbaar. Alisa moest wennen aan het felle licht en zette haar bril even recht. In de hoek zag ze een jongen. Hij leek gestoord. Die blik in zijn ogen, dat schuim op zijn mond. Hij was helemaal ingepakt in een dwangbuis. En dat was zo te zien niet voor niets. "Bevalt je optrekje?" Vroeg Alisa bijdehand. Haar blik gleed weer over zijn dwangbuis. Dat ding moest uit...

Twee grote, verwarde ogen keken Alisa recht aan. Zodra ze over zijn optrekje begon, sloeg Kira om. "Het is wat koud, maar je moet wat." Daarna wat sarcastisch gelach wat langzaam afstierf. De jongen liet zich voorover op zijn knieen vallen en stond toen met een wankel op, binnen een paar grote stappen stond hij recht voor alisa's neus. zijn ogen waren groen, een afwezige blik stond er in. compleet gestoord. Zijn ogen zochten schichtig over Alisa's gezicht en willekeurig begon hij te grijnzen."Heeft U mij gezien?" Vroeg Kira, alsof hij naar zichzelf zocht. dat sloeg werkelijkwaar helemaal nergens op."Ziet u het? Hm? En? Ben je nu vermaakt door wat je ziet?" Plots leek hij heel boos, en hij wilde dichterbij komen maar het zag er uit alsof hij zichzelf tegen hield."Ik zal braaf zijn. Ja, dat zal ik. Ik zal je niet in stukken zagen met de zaag die ze hebben AfGEPAKT!" Begon hij te schreeuwen, liet zichzelf moedeloos op de grond vallen en verroerde geen vin. was hij dood...? Flauwevallen...? Maar hij had zijn ogen open...

"Maak me los...." Fluisterde Kira meerdere malen. Het was bijna eng om naar te kijken...

Alisa leek niet bepaald onder de indruk te zijn van Kira's 'wilde' praktijken. Ze had elk woord gehoord en tot zich door laten dringen. Met de conclusie: hij was gestoord. Officieel. Ze begon dan ook te twijfelen of ze deze klus wel aan Kira moest overlaten. Bovendien moest hij dat kind wel heel laten. 

Met een klap liet Kira zich op de grond vallen. "Maak me los....." Alisa keek op hem neer. Het was bijna zielig hoe hij daar lag. Bíjna... Ze stapte naar voren en hurkte bij hem neer. Ze zocht op zijn rug naar de sluiting die ingewikkeld in elkaar zat. Na enkele pogingen lukte het dan toch. Ze stond weer op en liet Kira zichzelf eruit worstelen. "Ter zaken, Kira." Sprak Alisa serieus. "Je moet een meisje ontvoeren." Alisa liep terug naar de deur waar ze tegen aan leunde, haar armen gevouwen. "Korosu heeft me je aanbevolen, samen met nog een paar anderen." Ze keek wat nonchalant de kamer rond. "Are you in?"

Het leek wel of de naam Korosu er als een vergif in sloeg. Kira stond op na zichzelf losgewurmt te hebben, rekte zich uit en knakte zijn nek, herhaalde de naam met een sis."K-korosuu.. de duivel zou zich nog schamen voor dat kind." Kira knipperde en in ee fractie van een seconde had Kira Alisa tegen de muur aangedrukt met zijn onderarm op haar borstkas. Zijn onregelmatige adem was te voelen in haar nek."Ik ben je heel erg dankbaar." Zacht lachtte Kira.hij zette zijn tanden in haar nek, nog net niet dat het zeer deed en de jongen slikte. Hij liet haar ruw gaan en staarde Alisa met een schuin hoofd aan."Ben je niet bang? Dat ik je lichaam in stukken scheur? Of je een mes laat inslikken.." Kira kwam dicht bij haar gezicht, hun neuzen raakte."Of je lippen aan elkaar naai, en je uiteindelijk sterft van de honger..." Hij klonk kalm, er viel een stilte en langzaam begon kira zijn handen over haar zij t strijken. "Of met mijn nagels in je huid schrijf wat ik daarna met je ga doen.." Fel zette hij zijn nagels in haar zij, dat. deed zeer. Dat moest wel. Hij trok Alisa van de muur af en greep haar vast bij haar kin."het is lang geleden dat ik de lippen van een vrouw heb gekust. Alisa.. zat jij niet achter mij aan, twee jaar geleden? En, wat vind je van het gezicht achter het masker? Bevalt het?" Zijn nagels drukte in haar huid. Dit zou uit de hand lopen.

Alles gebeurde heel snel. In een flits werd Alisa tegen de muur aangedrukt, hard. Een lichte verbazing was af  te lezen in haar ogen. Als een hijgende gek keek hij haar aan. "Ik ben je heel erg dankbaar.." Alisa hield hem goed in de gaten. Maar toen hij dichterbij kwam hield ze hem op afstand. Met haar handen duwde ze in zijn buik. Maar zijn onderarms die nog tegen haar borst aanrustte zat ik de weg. Hij was snel. Zijn tanden lagen in haar nek. Met ingehouden adem keek ze toe hoe hij een zachte druk in haar nek zette. Net toen ze dacht dat hij ging bijten liet hij haar ruw los. Ze wankelde maar zocht nog net steun bij de muur. Haar haren hingen voor haar ogen toen ze hem aankeek. Met een emotieloze blik. "Ben je niet bang?" Alisa kwam langzaam weer rechtop staan. Maar antwoorden deed ze niet. "Ben je niet bang dat ik je lichaam in stukken scheur? Of je een mes laat inslikken." "Je zal me niks doen." Haar stem klonk vastberaden. Maar haar gevoel zei iets heel anders toen hij dreigend op haar af kwam lopen. Hun neuzen raakte. "Of je lippen aan elkaar naai?" Zijn stem klonk gevaarlijk zacht, eng. Zijn handen gleden naar haar zij. Iets waar ze niet van gediend was. "Blijf van me af!" Siste ze maar Kira luisterde niet naar bevelen. Kira kwam dicht bij haar gezicht, hun neuzen raakte."Of met mijn nagels in je huid schrijf wat ik daarna met je ga doen.." Fel zette hij zijn nagels in haar zij. Alisa kromp wat ineen. Moest ze hulp roepen? Wild werd ze van de muur getrokken, als een lappen pop. Haar kin werd beet gepakt als een klein kind die niet luisterde. "Het is lang geleden dat ik de lippen van een vrouw heb gekust. Alisa.. zat jij niet achter mij aan, twee jaar geleden? En, wat vind je van het gezicht achter het masker? Bevalt het?" Alisa hoorde de helft van zijn verhaal niet. Uit alle macht probeerde ze zich los te trekken. Zijn nagels kraste over haar huid wat rode strepen achter liet. Ze moest iets doen. "BEWAKING!"

"Sshshshsh..." Suste Kira haar paniekerig, een trillerige, schokkende hand werd op haar mond gelegd en wat schichtig staarde hij naar de deur. "Rustig. Ik doe je niets.. Als je me hier uit krijgt. Lukt je dat? Nee he?" Kira moest eens weten tot wat Alisa in staat was. Ze kon net zoals bij korosu het sleuteltje expres vergeten en Kira was op vrije voet. Die redde zichzelf wel. Kira liet Alisa los en liep onrustig een rondje, hij had iets glimmends in zijn handen wat binnen een fractie van een seconde op Alisa afstoof, en in de muur terecht kwam net naast haar hoofd. Een mes. Kira was goed. Want hoe kon je hier uberhaupt een mes naar binnen smokkelen, in een isloatiecel..? Als je compleet werd gefouilleerd.... Het laten brengen. Door wie? Ryan. Hoe..? Het mes onopvallend in het uniform steken tijdens een patrouille, en als de bewaker dan langs Kira kwam, het er behendig uitjatten.

Kira begon even te lachen. "Een méisje ontvoeren? Piece of cake." Hij had het dus wel gehoord. Hij was gewoon zo druk in zijn hoofd dat hij het niet gelijk kon benoemen. "Hoe moet ze afgeleverd worden? Ingepakt in foliepapier, zodat ze stikt, of met brandwonden, van de zoutzuur?" Hij bleef maar methodes op noemen van hoe je iemand kon vermoorden. "Of levend... Mag ik haar stalken? Mag dat? ja?" Kira keek nu Alisa aan, met een psychopatenblik die bijna gespannen stond. Aggresief.. Dat als ze nee zei, Kira compleet uit zijn lint ging. Misschien ging hij dat meisje wel een persoonlijke horrorfilm bezorgen...

''Sshshshshsh...'' Een hand werd op haar mond gelegd. ''Rustig. Ik doe je niets..'' Alisa hield vreemd genoeg haar mond dicht. Zonder munitie was ze kansloos. ''Ik doe je niks.....'' Ging hij verder. ''...Als je me hier uit krijgt?'' Nog voor ze antwoord kon geven werd ze weer los gelaten. Wat onrustig liep Kira heen en weer. Alisa twijfelde. Moest ze weglopen? Waren de 10 minuten niet allang voorbij. BAM. Een glinsterend voorwerp was zojuist op haar afgestoven en kwam nu terecht naast haar hoofd. Alisa draaide haar hoofd een stukje opzij. ''Je bent gek..'' Zei ze ademloos. Kira lachte enkel.

''Een meisje ontvoeren? Piece of cake.'' Alisa deed een stapje naar voren. ''Dat dacht je.'' ''moet ze afgeleverd worden? Ingepakt in foliepapier, zodat ze stikt, of met brandwonden, van de zoutzuur?'' Alisa keek de jongen bijna ongelovig aan. Zieke geest. ''Of levend... Mag ik haar stalken? Mag dat? Ja?'' ''Levend.'' Zei Alisa kortaf. ''En.. Stalken?'' De jongen had zo snel gepraat dat ze alles even op zich moest laten inwerken. Ze zuchte en leunde tegen de muur aan. ''Ontvoeren. Ik wil d'r levend hebben. NIET beschadigd of gemarteld. Gewoon, heel. Verdere opdracht krijg je van Korosu.'' Alisa rechtte haar rug. Aan haar horloge had ze gezien dat de tijd om was. ''Je hebt 60 seconde om weer in je dwangbuis te kruipen. Er zit een sleutel in je zak. Probeer je te ontsnappen of te plannen te wijzigen, weet Korosu je te vinden.'' Het piepje klonk. De deur ging open en een agent verscheen in de deur opening. Alisa wist haar haar voor de krassen op haar wang te verbergen, knikte kort en verdween het politiebureau uit.

''Ben jij wel helemaal lekker in je hoofd?!!'' Alisa was vliegendsvlug de trap opgestormd toen ze thuis kwam. In haar kamer zat Korosu, onschuldig. ''Even een bezoekje aan Kira???'' Alisa schoof haar haar opzij en wees naar haar wang. ''Die gast is gestoord. Nog even en hij had me gewurgd... of.. of verkracht!'' Alisa dacht dat ze ging ontploffen. Wild smeet ze haar tas op de grond. ''Ryan... Rosemary.... Ik doe het niet meer... Je mag ze lekker zelf ophalen..'' Ze liet zich in haar bureaustoel ploffen, duidelijk aangeslagen. Ze voelde haar zij nog prikken. En dat mes....

Zo gezegd, zo gedaan. Kira was in zijn hoek gaan zitten, met de illusie dat hij zijn dwangbuis netjes om had. Hij wiegde wat heen en weer, hield zich stom. Maar zijn blik was stiekem gericht op de bewaker die de deur langzaam sloot.

Kira vloog zo snel als hij kon uit de dwangbuis, gooide deze over zijn rug als een jas en pakte nonchalant het sleuteltje op wat uit zijn mouw was gevallen. Uit het urinoir viste hij behendig een geweer die hij in zijn broek stak en het mes trok hij uit de muur. Time to escape.

Geluidsloos stak Kira de sleutel in het slot. Hij grinnikte zacht, dit was makkelijk. Vooral omdat hij nooit nadacht als het niet hoefde, of als het in de weg kon zitten als je over dingen nadacht. Hij had zijn gedachten compleet geblokkeerd en met die instelling draaide hij de sleutel om in het slot. Natuurlijk sprong er een agent bovenop hem, het alarm ging af maar Kira was te snel. Hij had de bewaker boven op hem in zijn bui gestoken, het mes omhoog getrokken tot aan zijn ribbenkast en het daar achtergelaten. Schoten vulde de gangen. Kira stond op scherp. Twee bewakers waren in hun heilige gedeelte geschoten en de eerstvolgende die op Kira af kwam rennen rende voorbij, werd de dwangbuis ingehesen door Kira en werd omgestoten zodat hij op zijn zij op de gornd lag. "Probeer daar maar eens uit te komen, ik heb er twee jaar over gedaan." Lachtte hij. En zoef. Daar verdween hij, na het noodalarm te hebben omgezet om een flinke chaos te veroorzaken. "Psychopaat ontsnapt op blok B!" Riep hij terwijl hij zichzelf ontdeed van zijn uniform jasje, en de vrije wereld inrende.

Korosu schrok op uit een boek wat hij aan het lezen was, keek Alisa wat verbaast aan en begon toen te grijnzen. "Ja.. Kira is een lastige.." Was het enige wat hij zei. Hij richtte zich weer op het boek, ironisch genoeg een detective. Korosu sloeg een blaadje om toen Alisa zei dat ie het zelf moest doen.
"Hoe wil je dat ik dat doe? Ze sluiten me opnieuw op als ik me vertoon op het celblok. Ik ben gezocht in 15 landen, denk je dat ze me niet herkennen op een enkel celblok?" Dat was wel waar. Korosu schudde zijn hoofd. "Maak je geen zorgen. Ik zorg ervoor dat Kira met zijn poten van je afblijft. Ik heb nog.. Een bepaalde zaak die ik met hem moet afhandelen.

((Om een of andere reden wilt Korosu Kira dood, en andersom. xd))

Alisa schudde van verbazing, pure woede, haar hoofd terwijl ze Korosu fel aankeek. ''Oh ja..... oke.. nee ik begrijp het al......Ik ben zojuist bedreigd, betast, nee, aangerand en gepijnigd door een gestoorde psychopaat en het enige wat jij zegt is 'kira is een lastige'....'' Alisa pakte haar laptop op. ''Totaal oké. Prima zelfs.'' Ze raapte nog wat papieren bijeen. ''Als je me zoekt ben ik beneden.'' Ze zette haar bril recht en liep naar haar kamerdeur waar ze nog even stopte. ''Of eigenelijk... zoek me maar niet!'' En ze verdween door het gat van de deur, de trap af naar beneden waar een dikke kater genaamd Spencer op haar stond te wachten. ''Niet nu, vetzak..'' Katte Alisa toen ze haar laptop naar de keukentafel bracht. Ze werd zich weer even herinnerd aan het feit waarom mannen klootzakken waren. Stug opende ze haar laptop en begon te tikken. Google. Ja...wat zocht ze eigenlijk. Die jongen? Ze wist al waar hij zich bevond. En dat ze een vriendengroepje van 4 hadden. Met een meisje. Het ultime slachtoffer natuurlijk.

Korosu rolde verveeld met zijn ogen. Vrouwen.. Wat waren ze lastig. Eerst neukte ze met je alleen omdat ze 't lekker vond, en dan vond ze het gek als je er niets om gaf als.. Da fuq, waarom dacht hij er uberhaupt over na?! Geergerd klapte hij het boek dicht en stond op, liep de trap af en ging schuin achter Alisa staan. "Wie zijn idee was het ook alweer om de meest beruchte criminelen van heel de wereld uit de cel te halen? Niet het mijne, hoor." Wreef hij het er nog eens lekker in. "Er staat een psychopaat voor de deur trouwens." Wat nonchalant wees hij met zijn duim over zijn schouder naar de deur, nadat de bel was afgegaan.

Alisa stond op. Ziedend. ''WÁT?'' 'Dreigend' liep ze op hem af. Maar Korosu was niet onder de indruk. Vlak voor hem bleef ze staan. ''Ga je me hier nu de schuld van geven?!'' Haar vinger prikte in zijn borst. Hoe kon iemand zo leuk toch zo hatelijk zijn tegelijkertijd. ''Je had me op z'n minst kunnen waarschuwen!'' Spencer was er inmiddels tussen gekomen. Liefdend gaf hij een kopje tegen Alisa's been. ''ROT OP!'' riep ze het beestje toe. De kater, duidelijk geschrokken, trippelde weg de keuken in. Alisa had direct spijt van haar actie. ''Er staat een psychopaat voor de deur trouwens.'' Alisa draaide zich weer om. ''HET BOEIT ME NIET WIE ER VOOR DE DEUR STAAT, IK BEN MET JOU BEZIG..'' Tierde ze verder. ''Ik geloof jou niet... ik geloof jou écht niet..'' Een stoel werd opzij geschoven zodat ze recht voor Korosu kwam te staan. Plots veranderde er iets in haar blik. ''Of eigenlijk....'' Ging ze nu kalm verder. ''Eigenlijk geloofde ik je wel....gister....'' Ze keek Korosu aan alsof hij haar had bedrogen in een of ander huwelijk. Weer werd er op de bel gedrukt. Alisa negeerde de bel compleet. ''Maar zo te zien heb ik me in je vergist.''

Korosu had enkel met opgetrokken wenkbrouw toegekeken hoe Alisa zo compleet tegen haar tekeer ging. Maar zodra ze over gisteren begon, knapte er iets in Korosu. Nu was het zijn beurt om eens emotioneel te worden. "Ik zal jou eens heel goed uitleggen wat er gisteren is gebeurd." Siste Korosu, zette een stap dichtbij en bekeek Alisa uitgebreid. "In die auto. In je slaapkamer. Je speelt met mijn gevoel en vervolgens vind je het gek dat ik er geen fuck om geef dat je bijna dood bent. Het spijt me, maar ik vind dat erg onredelijk." Korosu probeerde kalm te blijven, maar een trilling was in zijn stem te horen. Alsof hij al zijn woede in probeerde te houden en zometeen uit elkaar klapte. "Ik hang je op, serieus, als je me zoiets nog een keer flikt." Begon hij nu te dreigen. "Ik laat niet met me spelen, Alisa. Ik mag dan wel een 'spelliefhebber' zijn, maar niet als het om mijn gevoel gaat. Begrijp je dat?" Korosu draaide zijn rug naar haar toe. "Want toevallig heb ik ook gevoelens."

Alisa zweeg. Ze had haar armen over elkaar gevouwen, haar blik keek recht in de zijne. Pas toen hij klaar was met praten viel er een stilte. ''Het spijt me dat ik je 'gevoelens' heb gekwets. Ik zal voortaan wat beter opletten.'' Zei ze sarcastisch. Ze raapte haar sleutels op van haar tafel. ''En, oh ja, het spijt me ook dat ik je zoende in de auto... én in mijn slaapkamer.'' Een tas werd over haar schouders gehangen. ''Oh, én het spijt me dat ik gister niet met je naar bed ben geweest omdat ik 'rustig' aan wilde doen.'' Ze liep naar de kapstok waar ze haar jas vanaf pakte. Met haar rug naar Korosu toe bleef ze stil staan. Langzaam draaide ze zich om. ''En weet je wat me nog het meest spijt?'' Ze nam Korosu op, van top tot teen. Die man die haar gek maakte. Die man waar ze gek op was. Ze slikte. ''Dat ik je helemaal niet ken. Wie je écht bent.'' Haar stem klonk zacht. Ze wilde zo graag dat het inderdaad zou werken. Iemand waarmee ze gewoon op de bank kon hangen, zonder een woord te zeggen. Iemand om lief te hebben misschien? Alisa draaide zich om en liep langzaam naar de voordeur. ''Misschien moeten we het houden op 'zakenpartners'. Think about it..'' En met deze woorden liep ze de deur uit.

Nu was het Korosu's beurt om te zwijgen. Het begon te dagen. Was ze nou wél... Hij snapte het niet meer. "Wacht." Hij maakte aanstalten om haar beet te pakken bij haar mouw maar Korosu was net te laat, wat gefrustreerd bleef hij staan. Plots besefte hij dat Kira daar stond, en god mocht weten in welke staat hij was. "Alison, serieus, wácht nou." Niet omdat Kira voor de deur stond, of omdat hij tekeer tegen haar wilde gaan, maar omdat hij dit rustig wilde bespreken. Gewoon zoals het hoorde. Maar die kans kreeg Korosu blijkbaar niet..

"Hi." Daar stond ie, met een psychopatische lach op zijn smoelwerk toen de deur open ging. Hij had zijn handen gebald tot vuisten en in één daarvan zat een blinkend mes, waar rood van af droop. Nog van de bewaker, scheen. Korosu had de weg naar haar huis gegeven, en nu stond hij voor de deur. "Geen zorgen, het is snel gebeurd hoor." Hij greep Alisa bij haar kraag beet, trok haar naar zich toe, draaide haar om en zette het mes op haar keel. "Een agent die een moordenaar bevrijd, waarom? Ik snap het niet.. Wil je me dood? Dat laat ik niet gebeuren." Het mes drukte gevaarlijk op haar keel. Er moest nu snel gehandeld worden. Anders gingen er nog meer doden vallen.

"Ack! Dafuq..." Nu werd Kira losgetrokken, die nog een laatste poging deed om haar keel door te snijden maar het enige wat het achterliet was een klein sneetje. "Nu zijn de rollen omgedraaid, Nagakami. Blijf met je fikken van haar af of ik zaag je kop er af." Siste Korosu in Kira's oor, die nu met een broodmes tegen Kíra's keel aanstond. Kira begon te trappen als een wilde, maar Korosu was duidelijk sterker, bleek. Kira zette zijn handen tegen het broodmes aan en duwde deze met een pijnlijk gezicht weg, draaide zich snel om en vloog Korosu aan met een schreeuw. Het waren net twee kleine kinderen die vochten om een snoepje, alleen dan.. Next level?

"Korosu pakte Kira's arm beet, draaide deze op zijn rug en ging met zijn knie op zijn rug zitten nadat hij hem op de grond had geforceerd, met gemak. "Kira, Als ik jou was zou ik je gedragen want dit meisje hier, is kostbaar. En zodra iets kostbaar is voor me dan.." Kira maakte zijn zin af. "Doe ik er een moord voor. ja, Jigsaw, Ik weet het.. Laat me nou maar los.. Ik wilde alleen.." Korosu drukte even express met zijn knie op zijn rug, Kira's gezicht vertrok maar hij gaf geen kick. "Kop dicht en luisteren. Het gaat hier om een belangrijke zaak. Als je je geld wilt, moet je luisteren." "OOOOH, GELD...." Riep Kira overblij. Bingo. Veelbetekenend keek Korosu omhoog, een blik die uitlegde dat dit hét middel was om Kira rustig te krijgen. Geld. Het enige nadeel... Een heleboel geld...

Alisa trok de deur achter zich in het slot. Als ze zich niet vergiste hoorde ze Korosu nog wat roepen. Ze reageerde niet. Ze zou naar het hoofdkantoor gaan. Misschien kon ze daar beter werken. En nadenken.. Met haar blik gericht naar de grond liep ze verder. ''Hi.'' Klonk er plots voor haar. Alisa schork en keek op. Vlak voor haar zag ze niemand minder staan dan Kira. Ze liet haar tas vallen. Vlug bukte ze zich om deze op te pakken. Ze wilde doorlopen. ''K-Korosu is binnen.'' Verwees ze hem door zonder hem aan te kijken. Dit kon ze er echt even niet bij hebben. Niet nu. Kira versperde haar de weg. ''Geen zorgen,'' Zei hij. ''Het is snel gebeurd hoor.'' Ruw greep hij haar bij haar kraag. Alisa liet haar jas, tas en sleutels op de grond vallen toen ze zich probeerde los te rukken. Pas nu zag ze het mes in zijn handen. Haar ogen werden groot toen het mes op haar keel werd gezet. In een flits dacht ze dat ze dood ging. Het mes drukte gevaarlijk dicht tegen haar huid en Kira zou haar niet los laten. Dat was zeker. Kira sprak nog wat angstaanjagende woorden die ze nauwelijks hoorde. Dus zo zou het gaan lopen? Hier voor haar huis door iemand die ze nota bene zelf vrij heeft gelaten...

Een stem achter haar klonk. Een herkenbare stem. Korosu. Alles ging heel erg snel. Ze voelde dat ze naar achteren ging en plots liet Kira haar wild los. Iets scherps sneed heel snel door haar huid. Alisa liet zich op de grond vallen. Direct greep ze naar haar keel. Het bloedde. Een vlaag van misselijkheid overspoelde haar. Hij had een belangrijke ader geraakt. Stemmen klonken, geschreew, verwijten. Alisa keek naar haar trillende hand. Helemaal onder het bloed. Ze kreeg het koud. Nog meer geschreeuw. Iets over... geld? Alisa wilde naar haar tas kruipen. Ze had haar wapen mee. Ze moest-... Nog meer bloed. Verbeelde ze zich dit nu? Het werd vaag om haar heen. Tot ze met haar hoofd de harde straat raakte. Toen werd het zwart..

Korosu gaf Kira een harde mep tegen zijn hoofd toen hij zag dat Alisa bloedend op de grond lag. "En je weet het. Ik trek je kop er af. Blijf liggen." En gek genoeg bleef Kira ook liggen toen Korosu voorzichtig van hem af ging, haastig neerknielde bij Alisa en zijn handen op de ader hield. Shit. Ze moest naar een ziekenhuis... Maar er zaten hier twee beruchte moordenaars. En dat kon een prbleem worden.

"Kira, naar binnen, als je wat aanraakt.." Kira stond zuchtend, vermoeid op. Alsof hij heel moe van zichzelf was geworden. "Ja ja. Je hakt mijn kop er af..." Vliegensvlug tilde Korosu haar op, legde haar neer op de bank. Wat gespannen staarde hij naar de plek die open was, die hij tegenhield door zijn vingers er op te drukken. "Fuck.." Ze mocht niet hier ter plekke doodgaan. "Hou alstjeblieft vol." Want als er hier iemand dood ging, was Korosu de oorzaak. Niet Kira. Klootzak. Kira zat enkel naar Alisa te staren, als een opgehitst konijn. Hij wilde haar overduidelijk maar al te graag dood zien bloeden.

VLuchtig was Korosu naar de keuken gerend, zocht naar een doos. Nooit geweten dat hij iemand zijn leven zou redden in plaats van iemand van het leven beroven. Wat hij allemaal wel niet over had voor zijn geliefde. Geen EHBO doos. Hij stormde naar de bovenverdieping, trok elke kast open die hij op zijn pad tegenkwam en keerde uiteindelijk met een witte doos terug met rode letters. Die hij behendig open klikte. "Kira, echt. Je weet wat ik met je doe." Kira haalde nonchalant zijn schouders op, Korosu schudde geergerd zijn hoofd en begon de wond te deppen.

Eenmaal afgebonden -en nog eens netjes ook- Begon Korosu in Alisa's gezicht te wapperen. "Alisa. Alisa? Allison. Word wakker. Ben je er?" Hij klonk bijna bezorgd.. Ergens was het ook wel lief om te zien..

Alles ging in een waas aan haar voorbij. Haar slappe lichaam werd opgetilt, spullen werden naar binnen gehaald en ze werd ergens neergelegd. Ze meende iets van een bank. Of de grond, ze wist het niet precies. Ookal was ze het bewustzijnde verloren, ze voelde nog steeds een felle steek in haar nek. Een soort scherpe pijn. Bloedde ze dood?

''...llison.........je......wakker? .....word......! ....Alisa..... Alisa... Ben je er?'' Heel langzaam opende Alisa een oog, gevolgd door een andere. Ze kneep haar ogen fijn, alsof er fel licht op haar scheen. Het was enkle het daglicht. Ze zag bleek. En ze voelde zich zo raar. Haar hand tastte om zich heen. Ze voelde de leren stof van de bank. Direct probeerde ze omhoog te komen. ''Wat is er?'' Vroeg ze een beetje in de war. Ze sliep zeker. Ze keek even naar haar handen die lichtjes trilde. Er zat opgedroogd bloed aan. Plots voelde ze zich klaarwakker. ''Wat is dit?'' Vroeg ze terwijl ze naar haar eigen handen keek. Ze keek naar de man die naast haar zat. Ze herkende Korosu. ''Wat is er aan de hand?'' Toen ze de kamer rond keek zag ze ook Kira zitten. Hij leek rustig. Alisa wilde opstaan en iets roepen maar voelde weer een duizeling opkomen waardoor ze wat verder de bank inzakte.

"Kira, onze grote vriend hier, stak je bijna dood. Ik moet zeggen, wat heb jij een uithoudingsvermogen." Korosu had een bezorgde frons op zijn gezicht, maar hij probeerde onverschillig te klinken. "En toen heb ik de EHBO doos gepakt..." Korosu keek wat ongemakkelijk weg. Hij was ook echt de enige persoon die zich kon schamen voor het redden van iemand zijn leven. Kom op, hij was een moordverslaafde.

Kira schraapte zijn keel. "Gaan we sentimenteel doen of mag ik gaan slapen?" Opnieuw gaf Korosu een flinke tik tegen Kira's hoofd en als reactie krabde Kira naar zijn gezicht. Echt kinderen. En de pure haat. Alisa stond op, Korosu stond ook direct op en ving haar half op toen ze wankelde. "Alisa, Blijf alstjeblieft zitten want... laatmaar." Wat hij wilde zeggen was gewoon ironisch: Hij wilde geen dode op zijn geweten. Hij had er al een stuk of 50 op zijn geweten, misschien meer zelfs. "Hoe gaat het nu met je?"

Duidelijk verward keek Alisa Korosu aan. ''Kira?'' Ze liet de woorden goed doordringen. Dood..uithoudingsvermogen....EHBO-doos...?

Direct kwam Korosu in actie toen Alisa instabiel was. Voor een moment keek ze op in zijn ogen, maar al gauw ging ze zitten. Ze herinnerde zich iets. Was ze niet boos weggelopen van een ruzie die ze hadden? En hadden ze hun relatie niet 'bevorderd' naar zakenpartners? Alisa staarde wat ongemakkelijk naar haar handen. Wacht? Ze was ongemakkelijk? Dat kwam zelde voor.. ''Hoe gaat het nu met je?'' Vroeg Korosu haast bezorgd. ''Goed.. denk ik..'' Mompelde ze. Ze wilde zich niet laten kennen. Voorzichtig tastte ze naar haar nek. Er zat een soort verbandje om. Iets in haar zei dat Korosu dat gedaan had, voor haar gezorgd. No way dat Kira dat zou doen. ''Goed....de opdracht?'' Alisa wilde zo snel mogelijk verder gaan. Dit alles vergeten. ''Kira.... dat meisje. Je ontvoert dr, en laat dr heel. Geen moorden, geen beschadigingen.''

Korosu liet zich in de luie stoel zakken, maar op een of andere manier, hoe hij in de stoel zat, leek hij niet ontspannen. Duidelijk opgefokt. En toch probeerde hij het zo goed te verbergen. Het kon aan heel veel liggen. Aan de nacht van gisteren, het feit dat ze verder zouden gaan als 'zakenpartners', of aan Kira, die hij maar al te graag dood wilde hebben. Aan de agressie die nu door zijn aderen raasde omdat Kira zijn.. Nee.. Niet zijn... Die Alisa had beschadigd. Korosu zuchtte wat gespannen, sloot zijn ogen voor een kort moment om tot rust te komen en toen hij ze weer opende, keek hij recht in Alisa's ogen. Hij had er geen bedoelingen mee, maar god, wat was het moeilijk om er telkens aan te worden herinnerd dat ze zo mooi was als hij alleen al naar haar keek.

Kira werd de les gelezen, hij zou niet mogen moorden. Korosu ondersteunde Alisa daar nog eens even in. "En als je het waagt om hier iemand in de omgeving van 't leven te beroven, dan zet ze je weer in de cel. Dus gedraag je." Kira haalde opnieuw nonchalant zijn schouders op, alsof het hem helemaal niets kon interesseren en hij schijt aan alles en iedereen in d ekamer had. Dat zorgde voor een ergering bij Korosu. Hij gooide een boek naar Kira wat behendig werd ontweken en Kira staarde wat beledigd naar Korosu. "Ik meen het, Kira. En Alisa ook. Je houdt je voor één verdomde keer aan de regels, begrepen?" Kira knikte. "Ja ja. Ik snap het. Ik zal er dit keer geen pleuriszooi van maken. Hoop ik." Bij dat laatste zinnetje begon hij te grijnzen, kreeg een felle blik toegeworpen van Korosu en zakte toen weer als een gestraft klein kind verder de bank in met zijn armen over elkaar.