Until we meet again..

Het geluid van hakken die tikte op een harde vloer vulde de hal. Er werd niet gesproken. Het getik stopte even, een deur ging open en het getik ging weer verder. Dit maal was het geluid holler geworden. Alsof de eigenaresse van de schoenen zich in een soort grote loods bevonden. Klik klak, klilk klak. ''Deze kant op.'' Er werd geknikt. Klik klak, klik klak, klik klak. ''Ik moet u wel waarschuwen, hij is onvoorspelbaar en kan nogal 'gevaarlijk' uit de hoek komen.'' De andere vrouw toonde een klein, zelfverzekerd lachje. ''Maakt u zich geen zorgen. Ik ben bekend met de man in kwestie.'' Klik klak, klik klak. ''De cel wordt uiteraard gelijk weer achter u gesloten, daar bent u van op de hoogte gesteld. Mocht er wat zijn, wij staan direct achter de deur.'' Weer die zelfverzekerde lach. De vrouw keek strak voor zich uit, alsof ze een doel had die zich aan het einde van de lange gang bevond. ''Maakt u zich geen zorgen, dat zal niet nodig zijn.'' ''U hoeft maar te kicken en we trappen de deur in.'' Klik klak, klik klak. Plots bleef de vrouw staan. Haar hoofd draaide een slag en ze staarde naar het kleine bordje op een celdeur waar een naam op gegraveerd stond. 'Ryan Stonewell'. ''Misses Kentwell?'' De vrouw keek op. ''Sorry.'' Klik klak, klik klak.

''Hier moet het zijn.'' De andere vrouw rommelde met een grote sleutelbos die ze in haar handen had. Alisa hield haar blik strak gericht op de deur. Dezelfde deur waar ze dezelfde persoon een jaar geleden had afgeleverd. ''Bent u gereed?'' Alisa knikte. De sleutel ging in het slot en een pasje werd over een soort scanner gehaald. Een kort piepje was te horen en het mechanisme van het slot ontdeed zich. De deur werd opengetrokken. ''Wegens het veiligheidsregelement krijgt u 10 minuten max, daarna doen wij de deur weer open.'' Alisa knikte enkel en stapte naar binnen.

Alison kwam langs meerdere celdeuren. één daarvan zag er heftiger uit dan de rest, die van Kira. Kira was een rasechte psychopaat die het daglicht niet meer kon verdragen of hij werd al gek. Daarnaast de cel van RYan stonewell. Wat opviel aan deze celdeur, was, dat er door het raampje geen licht brandde. Terwijl al die andere cellen wel hun licht aanhad. Sliep hij?

Korosu zat met een boek in zijn handen op het matras wat hij op de grond had geschoven tegen de muur aan. De cellen hier in Amerika waren nog enigzins comfortabel. Maar als je hier een jaar lang zat, werd je op een gegeven moment wel moe van de vie rmuren om je heen. Zodra Korosu de sleutels hoorde, achter de deur, en een stem, stoof de man omhoog en liep richting de deur. Er was een vrouw. Het geluid van de hakken, dat loopje, kon hij zich goed herrineren. "Klik klak huh." Korosu zijn blauwe ogen stonden strak gericht op de deur die langzaam piepend open ging, als het de persoon was die hij dacht dat het was, zou hij.. Nee, dat kon niet. Het was gewoon toeval dat deze dame hetzelfde loopje had.

Maar de deur ging open, en werd gesloten. Ook Korosu had zijn licht uit. Hij maakte een paar grote stappen en in het donker bleef hij vlak voor Alisa staan. Het luchtje kwam overeen met.. Korosu liet het over zich heen komen. Hij genoot van het moment. Maar tijd om blij te zijn had hij niet, daar had hij nooit tijd voor genomen. "Alison." Zijn schore stem vulde de kamer en voorzichtig reikte Korosu naar het lichtknopje, zonder zijn positie te wijzigen. En zodra het licht aan ging, stond hij oog in oog met de dame waar hij zoveel jaren verliefd op was. De mooiste vrouw die hij zich kon voorstellen. Maar dat hield hij lekker voor zichzelf. Hun gezichten waren dicht bij elkaar en bijna lustig, als een echte moordenaar, had hij in haar ogen gekeken. Maar niet het moordlustige verlangend naar een mensenziel. Nee, verlangend naar haar hart. "En wat dacht je." Korosu fronste verwijtend. Maar die blik in zijn ogen, die emotie die alleen Alison kon opwekken, verraade alles. Wat een vrouw met een man kon doen. "Ik kom even langs, puur om je te pesten?"

In de kamer was het donker. Alisa kon niet zien waar Korosu zich bevond maar zodra hij zich naar haar had verplaatst kon ze niet alleen zijn lichaamswarmte voelen, ze kon zelfs zijn geur ruiken. Alisa haalde even adem. De geur drong haar neus nu sterk binnen. Vreemd hoe geuren allerlij herinneringen naar boven konde halen. Het licht ging aan en ze zag twee helder blauwe ogen voor haar neus. Haar gezicht stond neutraal. Die van Korosu leek neutraal. Maar ze las het al in zijn ogen. Een vreemd gevoel trok haar lichaam binnen. Iets wat ze met alle macht probeerde te onderdrukken. Er niks gezegd. Maar blikken zeggen meer dan duizend woorden."Wat dacht je,'' Begon Korosu uiteindelijk. ''Ik kom even langs, puur om je te pesten?" Alisa produceerde een flauw grijnsje. Langzaam deed ze een stap naar voren waardoor haar lichaam het zijne raakte. ''Spelletjes bewaren we voor later, Korosu.'' Zei ze met een lichte flirt in haar stem. Ze stapte langs hem heen en liep naar een oude, houten tafel in de hoek van de kamer. Haar stoel draaide ze recht tegenover Korosu. Ze nam plaats en vouwde haar benen over elkaar. ''Ik ben hier voor iets heel anders..'' Haar rechterarm leunde ze op de tafel. Kort tikte ze rytmisch met haar nagels het hout. Haar blik volgde haar vingers. Was ze zijn nieuwsgierigheid op de proef aan het stellen? Haar handen staakte de beweging en ze keek weer recht in de ogen van Korosu die nog steeds bij de celdeur stond. ''Ik heb je nodig...'' Voor een moment leek het alsof ze bedoelde dat ze hem nodig had in haar leven, dat ze niet zonder hem kon. Maar al gauw vervolgde ze haar verhaal. ''Er is een interesante zaak die mijn aandacht heeft getrokken. Ik heb iemand nodig die mensen voor me opspoort.'' Alisa stond op van haar stoel. ''En ik weet dat jij dat kan. Heel goed zelfs.''

Korosu had even genietend, enkele seconden maar, zijn ogen gesloten toen Alison zo dicht bij hem stond en hij haar lichaamswarmte kon voelen. Zo lang geleden. Stiekem had hij haar wel een beetje gemist. Zijn grootste zwak was zij... Hij had zo helder kunnen nadenken dit jaar, totdat zij weer voor hem stond. En alles in zijn hoofd sloeg weer op hol.

Die was goed. Ze wist precies hoe hij was, hij met al zijn spelletjes en sluwe streken. Spelletjes waren voor later.. Goed dan. Een grijns verscheen op zijn gezicht bij die gedachte. Maar die viel er al snel weer af toen Alison zo verleidelijk langs hem heen liep, zijn ogen volgde haar en uiteindelijk draaide hij zich om.
'Ik heb je nodig.' Hij wilde een of andere narcistische opmerking maken zoals 'Iedereen heeft mij nodig.' Maar al snel vervolgde Alison haar verhaal. Hij was gelijk aan de haak geslagen, Korosu begon bijna te glimmen. "Opsporen huh, Gaan we cluedo spelen?" Hij ook altijd met zijn stomme spelletjes.... Ach, soms kon je er wel om lachen. Als je de humor begreep.

Korosu stapte dichtbij en liet zijn ellebogen op de tafel steunen. "Alison, Leuk, zo'n bezoekje. Ik..." Heb je gemist. Nee, hij zou zich weer teveel binden aan haar. "Ik kijk uit naar onze samenwerking." Dat sluwe grijnsje was er om af te slaan. Typisch Korosu. En dat typische werd alleen door Alison geaccepteerd.

Alisa lachte wat kortaf bij zijn opmerking over Cluedo. ''Zoiets.'' Antwoordde ze hem. Haar ogen bleven elke beweging van hem in de gaten houden. Niet omdat ze hem niet vertrouwde. Maar....om een andere reden. Uiteindelijk kwam hij op haar af gelopen. Hij boog zich voorover waardoor ze zichzelf automatisch weer in de stoel liet zakken. Hij had zijn ellebogen op tafel gesteund en keek zo op haar neer. ''Alison,'' Begon hij. Ze keek strak in zijn ogen en kon met moeite en licht glimlachje onderdrukken. ''Leuk zo'n bezoekje. Ik......Ik kijk uit naar onze samenwerking.'' Hij greens sluw. Dat welbekende grijnsje van hem. Dat grijnsje dat vele mensen met liefde van zijn smoelwerk af wilde slaan. Maar op de een of andere manier had Alisa het altijd wel leuk gevonden. Het had iets....aantrekkelijks? Alisa stond langzaam op waardoor haar gezicht heel dicht bij die van hem eindigde. Hun neuzen raakte net niet. ''Dus we hebben een deal?'' Vroeg ze waarna ze kort met een wenkbrauw trok. Zonder verder op antwoord te wachten gleed haar linker hand haar BH in. Al snel haalde ze een sleuteltje tevoorschijn die ze voor zijn gezicht hield. ''Ik denk dat ik de sleutel van je celdeur perongeluk hier laat liggen.'' Zei ze waarna ze deze op het bed achter hem gooide. ''Vanacht. Klokslag 12. Voor de poort. Ik rij een blauwe Porsche.''

Korosu kon het niet laten om met zijn ogen haar hand te volgen die haar BH in verdween om daarna het welbekende gerinkel, wat voor een crimineel de bevrijding betekende, van een sleutel te laten horen. Hij knikte. "Zeker een deal." Weer die sluwe grijns. Het moest iets betekenen. Hij greens zo veel meer als Alison er was. Ja, hij was ook gewoon tevreden als zij er was. Zij gaf hem misschien een druk hoofd, maar hij wilde niets liever dan haar in de buurt hebben. En ze wisten allebei dondersgoed wat ze van elkaar wilde. En ze lieten het duidelijk aan elkaar zien. Maar het daadwerkelijk uitvoeren, geen van beide deed dat. Daarvoor was het spelletje veel te leuk. Of misschien stiekem wel een beetje spannend.

"En ik geef jou perongeluk wat voor een bedankje." Fluisterde Korosu met een zwoele stem in haar oor terwijl hij een klein, ovaalvormig flesje tussen haar borsten schoof, zonder er naar te kijken. "Ik kan niet weg zonder uitgeschakelde agenten." Ging hij verder, hij staakte even zijn verhaal en snoof stiekem de geur van haar haren op. "Zodra 't rolt, komt de vloeistof bij elkaar. laat het dus voorzichtig vallen. En ze zullen slapen als een roosje. Hoe ik er aan kom? Veel oefenen." Hij greens breeduit, daagde haar nog uit door zacht in haar oor te ademen en draaide zich toen nonchalant van haar af toen de deur begon te piepen, de tijd was om. Precies op tijd.